Για πέντε λεπτά...

Αυτή την Πέμπτη 1 Φεβρουαρίου ας σκεφτούμε για πέντε λεπτά το περιβάλλον.
Δυστυχώς δεν είναι αστείο...

Περισσότερα εδώ

Για να μπορούμε να ελπίζουμε σε καλύτερες μέρες

first

She leaned herself on me. Placed her head on my chest. Golden hair, breathing slowly. Exhaling most of the time. She gave a little cough. Managed to turn her head so she could face me. She had that weird look of surprise. Even I was surprised. In fact I shouldn't have been after all these years. I laid her on the couch and pulled back a bit. She tried to say something...
She felt her chest with her fingertips right were her heart kept beating at an even slower pace. Tried to say something... I grabbed my coat and walked back at the door. I paused for a while, turned around and walked towards her. I sat on the couch beside her and pushed her hair behind her ear. I looked at the photos of her family. Her husband, two beautiful children, all together at some beach somewhere in the world. I got my lips close enough to her ear so she could hear me whisper. "I never meant to do this. I'm so sorry!" I could see she wasn't moving at all. I got out, closed the door and went home for some sleep.

Music

Επιτέλους μετά απο τόσο καιρό βρήκα τρόπο να ανεβάζω τραγούδια της επιλογής μου στο blog. Τέρμα οι ατελείωτες ώρες ψαξίματος για ένα τραγούδι της προκοπής. Απο εδώ και πέρα ότι ακούτε θα είναι απο την προσωπική μου δισκοθήκη και εάν δεν σας αρέσει... Μα τί λέω; Είμαι σίγουρος πως θα σας αρέσει!

νούμερο 3,1456728372

Επιτέλους έγινε. Ήμουν μαύρος, μπροστά σε πλήθος... Ξεκινάω την ομιλία :
"I had a dream..."
και μετά ξύπνησα...

posted by A.

Dream Sequence No 4 (part II)

Μπήκα μέσα στο κτίριο απο την πόρτα της κορυφής. Μπροστά μου ήταν γονατιστός ο Geregron & άγγιζε με τα δάχτυλα το πάτωμα. Κοίταξα ευθεία μπροστά. Μια αίθουσα απλωνόταν γύρω στα 20 μέτρα βάθος, 10 πλάτος & 5 ύψος με κολόνες οι οποίες είχαν ως διακόσμηση παράξενα όντα. Ο Geregron σηκώθηκε & μου έδειξε τους τοίχους & τις κολόνες. "Η διακόσμηση είναι άνθρωποι, πιθανόν οι μαθητές του σχολείου. Επίσης αυτή η αίθουσα δεν θα έπρεπε να χωράει κανέναν απ'τους δυό μας." Γύρισα προς την έξοδο. Μία λαμπερή ηλιαχτίδα πλημμύριζε την είσοδο λες & ο ήλιος προσπαθούσε να περάσει απο την πόρτα. Ξαναγύρισα προς την αίθουσα & μέχρι να συνηθίσουν τα μάτια μου άπλωσα το χέρι μου σ'εναν τοίχο. Μαύρη γλίτσα απλωνόταν παντού. Κάτι σαν υγρή κρύα πίσσα. Ο Geregron είχε εξαφανιστεί. Κοίταξα καλύτερα στον κοντινό τοίχο, η διακόσμηση ήταν οι διάφοροι συμμαθητές μου. Κάτι σαν το Alien φαντάστηκα & προσπάθησα να προετοιμαστώ. Στα πέντε λεπτά που πέρασα μέσα στην αίθουσα δεν ακουγόταν τίποτα. Ξαφνικά οι τοίχοι, οι κολόνες, οι πόρτες & οι σκάλες άρχισαν να λιώνουν. Τα άτομα που βρίσκονταν παγιδευμένα σιγά σιγά άρχισαν να απελευθερώνονται. Προσπάθησα να μιλήσω με κάποιους απο αυτούς αλλά το σοκ που είχαν υποστεί ήταν μεγάλο για συζητήσεις. Ταυτόχρονα άλλοι τοίχοι,πόρτες & σκαλιά δημιουργόντουσαν φυλακίζοντας ξανά τους ανθρώπους σε άλλες στάσεις. Σε λιγότερο απο 2 λεπτά είχε τελειώσει η μετάβαση & έμεινα πάλι μόνος στην αίθουσα, η οποία είχε πλέον εντελώς διαφορετική διαρρύθμιση. Προσπάθησα να ακολουθήσω κάποια γνωστά σημεία αλλά τίποτα δεν θύμιζε το παρελθόν. Έτσι αποφάσισα να μείνω στην είσοδο, η οποία θα γινόταν μία ωραία έξοδος διαφυγής σε περίπτωση κινδύνου. Μετά απο 5 λεπτά το σκηνικό επαναλήφθηκε δημιουργώντας μία νέα αίθουσα. Ξανά ήμουν ο μοναδικός μέσα στον χώρο. Αποφάσισα να βγώ απο το κτίριο. Βγήκα έξω & γύρισα για να το δω άλλη μία φορά. Η τεράστια πυραμίδα είχε αρχίσει να γυρνάει γύρω απο τον άξονα της. Απομακρύνθηκα & πήγα στο απέναντι πεζοδρόμιο. Κοιτούσα για αρκετή ώρα το θέαμα. Ξαφνικά προσγειώθηκε απότομα κάτι δίπλα μου, το οποίο με τίναξε αρκετά μέτρα. Όταν σηκώθηκα είδα τί ήταν. Με κοίταξε & έβγαλε μία αγριοφωνάρα άλλο πράγμα. Μπορώ να πω ότι εάν είχα την άνεση μου εκείνη τη στιγμή θα καθόμουν στο ίδιο σημείο αλλά το ένστικτο της αυτοσυντήρησης με διέταξε να το βάλω στα πόδια. Ο Hulk με ακολουθούσε κατα πόδας & γρύλλιζε κατα καιρούς δείχνοντας τις προθέσεις του. "You gotta be kiddin' me!" σκέφτηκα καθώς έτρεχα προς το σπίτι μου. Υπολόγισα ότι δεν υπήρχε περίπτωση να φτάσω σώος ώς εκεί. Σε ένα σημείο του δρόμου πετάχτηκε μπροστά μου ένας άλλος Hulk. Σταμάτησα ανάμεσα τους & κοίταξα μία τον ένα, μία τον άλλο. "NOW you're shittin' me!" φώναξα στους δύο πράσινους γίγαντες καθώς άρχισαν να τρέχουν προς τα μένα. Μόλις πλησίασαν απότομα έσκυψα με αποτέλεσμα να συγκρουστούν στον αέρα & να εξαφανιστούν μέσα σε μία μπάλα φωτός. Εντυπωσιασμένος απο το αποτέλεσμα της δειλίας μου κατευθύνθηκα προς το σπίτι. Να μην σας τα πολυλογώ, στο δρόμο συνάντησα άλλους έξι Hulk τους οποίους & εξόντωσα με τον ίδιο τρόπο. Ένα μόνο έχω να πω: Ευτυχώς ήταν ζυγός ο αριθμός τους γιατί αλλιώς να δούμε τί θα έκανα αυτόν που περίσσευε!

Dream Sequence No4

Βιαστικά μάζεψα τα βιβλία, βιαστικά έφαγα το πρωινό μου, βιαστικά έβαλα τα ρούχα μου & βιαστικά ξεκίνησα για το σχολείο. Πρωί πρωί & να σε ταλαιπωρούνε έτσι, σκέφτηκα, γιατί δεν περιμένουνε να ανοίξει το μάτι μας πρώτα; Έφτασα στο σπίτι του Γιάννη. Του φώναξα δυο τρεις φορές αλλά δεν εμφανίστηκε. Άνοιξα την εξώπορτα & χτύπησα την πόρτα του σπιτιού. Δεν απάντησε κανείς. Επέμενα λιγάκι ακόμα & μετά τα παράτησα. Πιθανόν θα ξεκίνησε χωρίς εμένα. Επόμενος σταθμός το σπίτι του Πασχάλη. Έμενε δίπλα σε κάτι ξεχασμένες γραμμές τρένου, στις οποίες μόνο μία φορά είδαμε κίνηση απο κάτι τρένα που κουβαλούσαν άρματα για το κοντινό στρατόπεδο. Το σημείο εκείνο ήταν αρκετά ανοιχτό & αφύλαχτο με πολυκατοικίες εκατέρωθεν των γραμμών. Πολύ σκοτεινή μέρα σκέφτηκα & έστρεψα το βλέμμα μου στα σύννεφα. Το πιο χαρούμενο χρώμα τους ήταν σκούρο γκρί. Λογικό για Νοέμβρη αλλά κάτι δεν κολλούσε στο όλο σκηνικό. Εκεί όπου τα σύννεφα είχαν κενά & λογικά κάποιος θα περίμενε να δει τον ουρανό, το μόνο που έβλεπες ήταν σκοτάδι. Κοίταξα με απορία λίγο καλύτερα. Σταμάτησα να περπατώ. Μου φάνηκε σαν πολλά λαμπάκια να άναψαν ξαφνικά & να φώτιζαν μέσα απο τα σύννεφα. Λίγα δευτερόλεπτα & μετά τα σύννεφα κυριάρχησαν στον ουρανό. Προχώρησα γρήγορα προς το σχολείο, αφήνοντας το σπίτι του Πασχάλη πίσω μου γιατί υπέθεσα ότι θα είχαν φύγει μαζί. Όταν έφτασα στο Γυμνάσιο βρέθηκα μπροστά σε ένα απίστευτο θέαμα. Στα πέντε πρώτα δευτερόλεπτα που μπορούσα να σκεφτώ λογικά διαπίστωσα ότι σε όλη τη διαδρομή απο το σπίτι μέχρι εδώ, δεν είχα συναντήσει άνθρωπο. Αρχικά δεν μου έκανε αίσθηση αλλά τώρα που έβλεπα το κτίριο κατάλαβα ότι ίσως να έχουν κρυφτεί. Πλησίασα το κτίριο απο την μπροστινή του πόρτα, ή καλύτερα απο εκεί που παλιά βρισκόταν η μπροστινή πόρτα. Όσο ύψωνα το βλέμμα μου τόσο περισσότερο δέος ένιωθα. Πρέπει σίγουρα να ξεπερνούσε σε ύψος τα 500 μέτρα. Όταν κοίταξα στο σημείο που βρισκόταν παλιά η είσοδος & είδα ότι όντως εκεί υπήρχε μία πόρτα δεν μπορούσα να το πιστέψω. Πως είναι δυνατόν να συνέβαινε αυτό. Απο φυσικής απόψεως δεν ευσταθεί. Μπροστά μου, ακριβώς στη θέση που βρισκόταν παλαιότερα το γυμνάσιο τώρα στεκόταν επιβλητικά μία ανάποδη πυραμίδα. Η κορυφή της αντεστραμμένης πυραμίδας δεν ήταν καρφωμένη στο έδαφος. Απλά άγγιζε ελαφρώς το χώμα. Στο 1.5 μέτρο περίπου απο το έδαφος υπήρχε κάτι που θύμιζε είσοδο. Η περιέργεια μου ήταν τόσο μεγάλη που υπερνίκησα όποιανδήποτε φοβία είχα & άνοιξα την πόρτα της πυραμίδας.

Σε λίγο 29...

Σε λιγότερο απο (κοίταγμα στο ρολόι του PC) μία ώρα θα είμαι 29. Δηλαδή θα έχω ζήσει full 29 χρόνια & θα μπαίνω στο τριακοστό έτος της ηλικίας μου. Άρα γίνομαι τριάντα; Fuck! Δεν είναι τόσο άσχημο όσο ακούγεται ή δεν ακούγεται τόσο άσχημο όσο φαίνεται; Καιρός για απολογισμό όσων έχω περάσει κλπ.; Δεν νομίζω... Όπως γράφει κάποιος τύπος σε ένα τοίχο κοντά στο σπίτι μου, "Δεν μετανοιώνω για τα λάθη μου, μετανοιώνω για τις αναμνήσεις που έχω απο αυτά!" Τί περιμένω απο το μέλλον; Ότι κάθε υγειής παράφρον, world domination! Αλλά αυτά θα τα ακούσετε απ'τις ειδήσεις.
Το δύσκολο πράγμα πλέον με τα όνειρα μου είναι ότι τώρα ξέρω τί ακριβώς θέλω. Όχι σε γενικές γραμμές, ξέρω ακριβώς τί θέλω στην λεπτομέρεια. Απο το ποιά γυναίκα μου αρέσει, σε ποιά μέρη θέλω να πηγαίνω, μπαράκια που μου αρέσουν & φυσικά ποιά άτομα θεωρώ φίλους μου. Όλα εκείνα που πλησιάζουν σε αυτά αλλά δεν είναι, μπορώ να πω ότι μου είναι άκρως άχρηστα & αποκρουστικά. Κάτι τελευταίο, είμαι Αιγόκερως με ωροσκόπο Αιγόκερω που δεν ξέρω τί πάει να πει αλλά trust me, it sucks big time!

Αεροπλάνο

4B.
Η θέση σας βρίσκεται εδώ ακριβώς κύριε. Είπε η πανέμορφη αεροσυνοδός, Μαρία όπως έλεγε το ταμπελάκι της. Μαρία η Μαγδαληνή, όπως σκέφτηκα εγώ.
Κάθησα στη θέση μου, κάθησαν & όλοι οι υπόλοιποι & ήμασταν έτοιμοι να απογειωθούμε.
Οι αεροσυνοδοί δώσαν τις απαραίτητες οδηγίες σε περίπτωση ανάγκης. Έκλεισα τα μάτια μου & θυμήθηκα το Fight Club.
Τα άνοιξα απότομα απο το τράνταγμα της επιτάχυνσης. Σε λίγα δεύτερα είχαμε ανεβεί σε μεγάλο ύψος & με μερικές μανούβρες μπήκαμε στον αεροδιάδρομο για τον τελικό μας προορισμό.
Μετά απο 1 ώρα βαρετού ταξιδιού άναψε η ένδειξη για να δέσουμε τις ζώνες μας. Ανησυχητικά βλέμματα παντού. Ως συνήθως ο πιλότος ενημερώνει ότι θα υπάρξουν αναταράξεις αλλά αυτή τη φορά τίποτα. Οι αεροσυνοδοί ως επαγγελματίες άρχισαν να προσφέρουν ποτά & αναψυκτικά στον κόσμο. Ώρα για ένα γρήγορο τεστάκι. "Μαρία, θα μπορούσα να έχω απο αυτές τις μίνι σαμπάνιες;". Η Μαρία μου έδωσε τη σαμπάνια αλλά δεν πήρε λεφτά. "Προσφορά απ'την ***** airways!". Bollocks! σκέφτηκα. Ευτυχώς πήρα σαμπάνια & όχι καμμιά πορτοκαλάδα σαν το μαλάκα δίπλα μου.
Μετά απο δέκα λεπτά χωρίς αναταράξεις η Μαρία με πλησίασε & μου ζήτησε να την ακολουθήσω. Έτσι όπως με κοίταξε & ο τόνος που χρησιμοποίησε στη φωνή της ήταν υπέραρκετά για να ακολουθήσω οποιαδήποτε οδηγία της. Αν μου άνοιγε την έξοδο κινδύνου & μου έλεγε πήδα, θα το έκανα. Με την σαμπάνια! Σηκώθηκα απ'τη θέση μου & την ακολούθησα κρατώντας το ποτήρι σαμπάνιας στο ένα χέρι. Φτάσαμε στο εμπρός τμήμα του αεροπλάνου & έκλεισε τις κουρτίνες κρύβοντας μας απο τα διακριτικά βλέμματα των επιβατών. Με περιτριγύριζαν όμορφες αεροσυνοδοί, οι Σειρήνες μου, με τα βλέμματα τους, τα αρώματα τους, την αύρα τους.
-Μιχάλη πρέπει να μας βοηθήσεις σε κάτι πολύ σημαντικό.
-Μα δεν με λένε Μιχάλη!
-Μιχάλης θα είναι το κωδικό σου όνομα. Είναι το όνομα του συζύγου μου.
Κίνηση φρυδιών σε ύποπτο look απορίας!
-Μιχάλη είσαι η μόνη μας ελπίδα.
-Με δουλεύεις, right?
-Όχι είναι πολύ σημαντικό το πρόβλημα & μόνο εσύ μπορείς να βοηθήσεις.
-Μα δεν με ξέρεις. Πώς έβγαλες αμέσως συμπέρασμα ότι θα βοηθήσω;
-Θα βοηθήσεις Μιχάλη, γιατί είσαι ο μόνος μέσα σ'αυτό το αεροπλάνο που έχει δει 3 φορές τον Τιτανικό στο σινεμά & έχει ζήσει!
-Που το έμαθες αυτό; Θέλω να πω...είναι βέβαια ψέμματα! Ποιός λέει τέτοια πράγματα για μένα;
-Δεν έχει σημασία αυτό. Απλά πρέπει να μας εμπιστευθείς. Αυτό που θέλουμε απο σένα είναι να βγείς έξω & να κλείσεις το καπάκι απο το ρεζερβουάρ. Ο μαλάκας ο Τρύφωνας το άφησε ανοιχτό!
-ΤΙ ΛΕΣ ΚΥΡΑ ΜΟΥ; Με δουλεύεις; Ποιος στο διάολο είναι ο Τρύφωνας;
-Αυτός που διαχειρίζεται τα καύσιμα στο αεροδρόμιο.
-Πώς θα βγω εκεί έξω, απο πού θα κρατιέμαι, ο αέρας, θα παγώσω!
Πριν τελειώσω την πρόταση είχε βγάλει όλα τα απαραίτητα για την επιχείρηση.
Ξαφνικά άνοιξε η πόρτα απ'το πιλοτήριο. Ο πιλότος με κοίταξε με βλέμμα γεμάτο πίστη και μου είπε:
-Πιστεύουμε σε σένα φίλε! & έκανε το χέρι του γροθιά.
-Άντε γαμήσου ρε μαλάκα! Αν δεν ήταν η Μαρία να σ'έβλεπα τί θα έκανες.
Γύρισα στη Μαρία, τελείωσα την σαμπάνια.
-Μαρία φέρε τα σχοινιά & όλες τις άλλες μαλακίες, πιάσε άλλη μία σαμπάνια & άνοιξε την έξοδο κινδύνου να δώ τί μπορώ να κάνω.
Η πόρτα άνοιξε, & αμέσως βρέθηκα έξω να προσπαθώ να κλείσω το καπάκι βρίζοντας τον Τρύφωνα...
Η δουλειά ήταν αρκετά εύκολη αν πάρει κανείς υπ'όψη τις δυσκολίες της επιχείρησης.
Όταν τελείωσα με τραβήξανε μέσα στο αεροπλάνο κλείσανε την πόρτα. Άρπαξα άλλο ένα μπουκάλι σαμπάνια & ένα φιλί απ'τη Μαρία. Δεν άξιζε τελικά ο κόπος. Φιλούσε απαίσια!

Τί φωνάζεις;

Δεν είναι πολύ αστείο αλλά ταυτόχρονα & παράξενο όταν μας ρωτάει κάτι ένας αλλοδαπός, του απαντάμε αλλά αυτός δεν καταλαβαίνει & εμείς αντί να του μιλήσουμε πιο σιγά & καθαρά αυξάνουμε την ένταση της φωνής μας λές & μιλάμε σε κάποιον με προβλήματα ακοής;

PS. Όλο αυτό σε μία πρόταση παρακαλώ...
Είχα μια ιστορία αλλά βιάζομαι, maybe next time!

Αποθήκη

Τελείωσα τη δουλειά σε 6 ώρες, τρείς περισσότερες απ'τον Κυριάκο. Ο τελευταίος κύκλος με μπέρδεψε γιατί έπρεπε να δένει με όλους τους υπόλοιπους. Τραβήχτηκα λίγο, χαμήλωσα & είδα ότι πάλι δεν έκανα καλή δουλειά. Κοίταξα απέναντι τον Κυριάκο. Τέλειος & ήδη απολάμβανε τα αποτελέσματα της δουλειάς του.
Κρύφτηκα πίσω στη γωνία, κάτω απο το ξύλο & περίμενα.
Θα έρθουν! σκέφτηκα & μάλλον δάκρυσα λίγο γιατί οι σκέψεις μου δεν συμβάδιζαν για άλλη μία φορά με την πραγματικότητα. Ο Κυριάκος είχε αρχίσει τις διορθώσεις όταν ένιωσα ένα ανεπαίσθητο τράνταγμα.
Κατέβηκα βιαστικά & έψαξα. Δύο τρεις φορές διαπέρασα όλο το μέρος & τελικά αντίκρυσα την πηγή. Κάπου κοντά στο κέντρο, όπου η δουλειά πλησίαζε σε ανεκτά επίπεδα, βρισκόταν αγκυλωμένη. Βιαστικά προσπάθησα να φτάσω ακριβώς απο πάνω της. Όσο πλησίαζα τόσο πιο απίστευτο μου φαινόταν. Η χαρά μου ήταν τέτοια που υγρά άρχισαν να στάζουν απο το στόμα μου επάνω στο τρίχωμα.
Μία κίνηση! Μία μόνο κίνηση! Και θα είναι δικιά μου!
Όσο απότομα άρχισε τόσο απότομα τελείωσε. Αρκετά ευέλικτη θα έλεγα, σκέφτηκα νευριασμένος. Κοίταξα τον Κυριάκο. Μαλάκας!
Η γωνία που βρισκόταν η χήρα έδειχνε πιο άδεια απο ποτέ. Πάει σχεδόν μία βδομάδα που την εξαφάνισα. Ελπίζω μόνο ο Κυριάκος να μην κατάλαβε τίποτα. Έτσι φαίνεται τουλάχιστον.
Με χαιρέτησε; Με χαιρέτησε... Τί μαλάκας! Ανταποδίδω...
Ξανά πίσω στην γωνία μου. Δίπλα μου κολλημένη η στολή. Φοβάμαι να την φορέσω, φοβάμαι όταν τη φοράω, φοβάμαι την ευθύνη. Αλλά ταυτόχρονα είναι τόσο ωραία, τόσο απλά & ελεύθερα. Μία φορά μόνο, υπόσχομαι στον εαυτό μου, υπόσχεση που δεν θα κρατήσω. Μία φορά για τον Κυριάκο. Γλυστράω μέσα της & με ένα μικρό σάλτο βρίσκομαι στο πάτωμα.
Σηκώνω το ανθρώπινο σώμα μου στα δύο πόδια. Ανάβω το φως της αποθήκης & αρπάζω τη σκούπα. Πλησιάζω τον Κυριάκο. Κοιταζόμαστε, δεν με κατάλαβε! Μαλάκα Κυριάκο! σκέφτομαι & του δίνω μία με την σκούπα. Πέφτει στο πάτωμα, ενώ ο ιστός διαλύεται. Αναδιπλώνεται, προσπαθεί να φύγει. Τον πατάω με τη γυμνή μου πατούσα.
Μαλάκα Κυριάκο έπρεπε να το είχες καταλάβει ότι εγώ είμαι τελικά η Αράχνη-Άνθρωπος!

Απόβαση

Μπήκα στο αυτοκίνητο & έβαλα μπροστά. Έβαλα την πρόσοψη του ράδιο-CD & αυτόματα μπήκε σε έναν σταθμό με αδιάφορη μουσική. Ξέχασα τα τσιγάρα στο σπίτι. Γαμώτο! Έσβησα, κλείδωσα το αμάξι & επέστρεψα στο σπίτι βρίζοντας.
Σε δύο δευτερόλεπτα μου είχε περάσει & ασχολήθηκα με τα φώτα που ξέχασα αναμμένα στο σαλόνι. Όση ώρα έψαχνα να βρώ τα κλειδιά τα τζαμάκια που έχει η πόρτα παραμόρφωναν το φως που ερχόταν απ'το σαλόνι. Πολύχρωμες αναλαμπές & φωτεινές λάμψεις έλουζαν το σπίτι. Ρε γαμώτο, τί λαμπάκια βάλαμε φέτος; Μόλις έβαλα το κλειδί στην πόρτα & ξεκλείδωσα θυμήθηκα ότι μόλις χθές ξεστολίσαμε το σπίτι...
Άνοιξα με δυσκολία την πόρτα και την έσυρα μέχρι να κάνει ολόκληρη την διαδρομή. Κοίταξα στην βάση της πόρτας να δω τί ήταν αυτό που με εμπόδιζε. Δεν πίστευα στα μάτια μου. Έσκυψα & βούτηξα το χέρι μου μέσα στην άμμο. Καυτή άμμος, άμμος ερήμου!
Κοίταξα ευθεία μπροστά. Όσο μπορούσα να δώ υπήρχε άμμος & η απίστευτη θολούρα που δημιουργεί ο ήλιος.
Προχώρησα λίγα βήματα & κοίταξα τριγύρω μου. Ξέρετε την κίνηση που κάνουν στις ταινίες όταν είναι ευτυχισμένοι ή όταν έχουν χαθεί; Ακριβώς αυτήν. Μέσα στο ίδιο μου το σπίτι. Η πόρτα όμως, πόρτα! δεν κουνήθηκε απο την θέση της αν & δεν στηριζόταν σε κανένα τοίχο. Προχώρησα λίγο ακόμα, αλλά πάντα έλεγχα πίσω μου μην την χάσω. Λίγα μέτρα πιο κάτω υπήρχε ένας δρόμος ή αυτό που νόμιζα ότι ήταν δρόμος. Ξέρετε για εκείνα τα κόλπα που λένε ότι κάνει η έρημος παρέα με τον ήλιο. Που βλέπεις λίμνες, δέντρα, σπίτια, γκόμενες, αμάξια εκεί που δεν υπάρχουν. Αυτό φοβόμουν, αλλά η περιέργεια είναι περιέργεια.
Όταν έφτασα στον δρόμο γονάτισα & ακούμπησα με τα χέρια μου την άσφαλτο. Δεν έκαιγε καθόλου. Όντως, δεν ένιωθα καθόλου ζέστη & ας ήμουνα με μπλούζα/ζακέτα/μπουφάν. Σηκώθηκα, κοίταξα προς τις δύο μεριές του δρόμου. Ούτε αριστερά ούτε δεξιά κάτι που να ξεχωρίζει απο αυτή την έρημο. Η πόρτα πίσω μου ίσα ίσα που φαινόταν. Φοβήθηκα να προχωρήσω παρακάτω & αποφάσισα να γυρίσω πίσω στην πόρτα. Οπισθοχωρόντας σκεφτόμενος τί σκατά γίνεται εδω πέρα, με την άκρη του ματιού μου είδα το τραπεζάκι του σαλονιού μισοθαμμένο στην άμμο. Πήγα εκεί & βρήκα τα τσιγάρα επάνω στο τραπέζι.
Έτοιμος πλέον να γυρίσω άκουσα τον ήχο ενός φορτηγού να με πλησιάζει. Μέχρι να καταλάβω απο πού έρχεται με είχε ήδη πλησιάσει. Πήγα προς την πόρτα & το φορτηγό σταμάτησε ακριβώς δίπλα μου. Επάνω ήταν καμμιά δεκαριά άτομα ντυμένα με κελεμπίες & μαντήλες που κάλυπταν όλο το πρόσωπο. Δύο απο αυτούς κατέβηκαν, ο ένας με ρώτησε κάτι στα αράβικα που εννοείται δεν κατάλαβα. Με νοήματα του έδωσα να καταλάβει ότι δεν είχα ιδέα τί έλεγε. Του έδειχνα την πόρτα αλλά αυτός κοιτούσε πίσω μου στο κενό. Όση ώρα προσπαθούσα να επικοινωνήσω με τον τύπο, ο δεύτερος γυρνούσε τριγύρω μου κρατώντας ένα Καλάσνικοφ στα χέρια. Οι υπόλοιποι με σημάδευαν με τα όπλα απο την καρότσα του φορτηγού. Μετά απο λίγα λεπτά ο συνομιλητής μου πήγε στον οδηγό και γύρισε κρατώντας μία πινακίδα ψιλοκατεστραμμένη, πυροβολημένη και σκουριασμένη. Μου την έδωσε & μου έδειξε τον δρόμο προς τα αριστερά. Κοίταξα την πινακίδα. "Los Angeles 80 miles"
Τους έριξα όλους μία πιο προσεκτική ματιά. Ο τυπάς που έκοβε βόλτες γύρω μου είχε σταματήσει & έβαλε το όπλο μέσα απο την κελεμπία, αποκαλύπτοντας το T-shirt: "I'm inferior? Who's inferior?" Έδειξα τη φράση & έκανα ένα νεύμα συγκατάθεσης. Αυτός χαμογέλασε & μαζί με τον συνομιλητή μου ανέβηκαν στο φορτηγό.
Έβγαλα τα τσιγάρα απο το μπουφάν, τα έδωσα στον όδηγο δείχνοντας τους επιβαίνοντες. Αυτός πιθανότατα με ευχαρίστησε & ξεκίνησε το φορτηγό. Ανάμεσα στις φωνές & τα γέλια των πολεμιστών άκουσα στο ράδιο του φορτηγού το "Know your enemy" των Rage Against The Machine.
Γύρισα στην πόρτα μαζί με την πινακίδα. Κλείδωσα, κατέβηκα στο αμάξι. Έβαλα την πινακίδα στο πορτ μπαγκάζ, πήρα τσιγάρα απ'το περίπτερο & πήγα για μπύρες.

...007

Πολλές ευχές κλπ... τα υπόλοιπα τα ξέρετε & βαριέμαι να τα γράφω.
Βεβαίως θα ήθελα να δώσω όλες μου τις προσωπικές ευχές, την θετική ενέργεια και όλες τις καλές μου σκέψεις σε μία φίλη μου, η οποία στα τέλη του περασμένου έτους ήταν άκρως άτυχη. Στον ύψιστο βαθμό θα έλεγα. Οπότε μακρυά απο κάθε κακό και ας ελπίσουμε ότι όλα θα πάνε καλά, όσο καλά μπορούν να πάνε τέλος πάντων...