Dream Sequence No4

Βιαστικά μάζεψα τα βιβλία, βιαστικά έφαγα το πρωινό μου, βιαστικά έβαλα τα ρούχα μου & βιαστικά ξεκίνησα για το σχολείο. Πρωί πρωί & να σε ταλαιπωρούνε έτσι, σκέφτηκα, γιατί δεν περιμένουνε να ανοίξει το μάτι μας πρώτα; Έφτασα στο σπίτι του Γιάννη. Του φώναξα δυο τρεις φορές αλλά δεν εμφανίστηκε. Άνοιξα την εξώπορτα & χτύπησα την πόρτα του σπιτιού. Δεν απάντησε κανείς. Επέμενα λιγάκι ακόμα & μετά τα παράτησα. Πιθανόν θα ξεκίνησε χωρίς εμένα. Επόμενος σταθμός το σπίτι του Πασχάλη. Έμενε δίπλα σε κάτι ξεχασμένες γραμμές τρένου, στις οποίες μόνο μία φορά είδαμε κίνηση απο κάτι τρένα που κουβαλούσαν άρματα για το κοντινό στρατόπεδο. Το σημείο εκείνο ήταν αρκετά ανοιχτό & αφύλαχτο με πολυκατοικίες εκατέρωθεν των γραμμών. Πολύ σκοτεινή μέρα σκέφτηκα & έστρεψα το βλέμμα μου στα σύννεφα. Το πιο χαρούμενο χρώμα τους ήταν σκούρο γκρί. Λογικό για Νοέμβρη αλλά κάτι δεν κολλούσε στο όλο σκηνικό. Εκεί όπου τα σύννεφα είχαν κενά & λογικά κάποιος θα περίμενε να δει τον ουρανό, το μόνο που έβλεπες ήταν σκοτάδι. Κοίταξα με απορία λίγο καλύτερα. Σταμάτησα να περπατώ. Μου φάνηκε σαν πολλά λαμπάκια να άναψαν ξαφνικά & να φώτιζαν μέσα απο τα σύννεφα. Λίγα δευτερόλεπτα & μετά τα σύννεφα κυριάρχησαν στον ουρανό. Προχώρησα γρήγορα προς το σχολείο, αφήνοντας το σπίτι του Πασχάλη πίσω μου γιατί υπέθεσα ότι θα είχαν φύγει μαζί. Όταν έφτασα στο Γυμνάσιο βρέθηκα μπροστά σε ένα απίστευτο θέαμα. Στα πέντε πρώτα δευτερόλεπτα που μπορούσα να σκεφτώ λογικά διαπίστωσα ότι σε όλη τη διαδρομή απο το σπίτι μέχρι εδώ, δεν είχα συναντήσει άνθρωπο. Αρχικά δεν μου έκανε αίσθηση αλλά τώρα που έβλεπα το κτίριο κατάλαβα ότι ίσως να έχουν κρυφτεί. Πλησίασα το κτίριο απο την μπροστινή του πόρτα, ή καλύτερα απο εκεί που παλιά βρισκόταν η μπροστινή πόρτα. Όσο ύψωνα το βλέμμα μου τόσο περισσότερο δέος ένιωθα. Πρέπει σίγουρα να ξεπερνούσε σε ύψος τα 500 μέτρα. Όταν κοίταξα στο σημείο που βρισκόταν παλιά η είσοδος & είδα ότι όντως εκεί υπήρχε μία πόρτα δεν μπορούσα να το πιστέψω. Πως είναι δυνατόν να συνέβαινε αυτό. Απο φυσικής απόψεως δεν ευσταθεί. Μπροστά μου, ακριβώς στη θέση που βρισκόταν παλαιότερα το γυμνάσιο τώρα στεκόταν επιβλητικά μία ανάποδη πυραμίδα. Η κορυφή της αντεστραμμένης πυραμίδας δεν ήταν καρφωμένη στο έδαφος. Απλά άγγιζε ελαφρώς το χώμα. Στο 1.5 μέτρο περίπου απο το έδαφος υπήρχε κάτι που θύμιζε είσοδο. Η περιέργεια μου ήταν τόσο μεγάλη που υπερνίκησα όποιανδήποτε φοβία είχα & άνοιξα την πόρτα της πυραμίδας.