Απόβαση

Μπήκα στο αυτοκίνητο & έβαλα μπροστά. Έβαλα την πρόσοψη του ράδιο-CD & αυτόματα μπήκε σε έναν σταθμό με αδιάφορη μουσική. Ξέχασα τα τσιγάρα στο σπίτι. Γαμώτο! Έσβησα, κλείδωσα το αμάξι & επέστρεψα στο σπίτι βρίζοντας.
Σε δύο δευτερόλεπτα μου είχε περάσει & ασχολήθηκα με τα φώτα που ξέχασα αναμμένα στο σαλόνι. Όση ώρα έψαχνα να βρώ τα κλειδιά τα τζαμάκια που έχει η πόρτα παραμόρφωναν το φως που ερχόταν απ'το σαλόνι. Πολύχρωμες αναλαμπές & φωτεινές λάμψεις έλουζαν το σπίτι. Ρε γαμώτο, τί λαμπάκια βάλαμε φέτος; Μόλις έβαλα το κλειδί στην πόρτα & ξεκλείδωσα θυμήθηκα ότι μόλις χθές ξεστολίσαμε το σπίτι...
Άνοιξα με δυσκολία την πόρτα και την έσυρα μέχρι να κάνει ολόκληρη την διαδρομή. Κοίταξα στην βάση της πόρτας να δω τί ήταν αυτό που με εμπόδιζε. Δεν πίστευα στα μάτια μου. Έσκυψα & βούτηξα το χέρι μου μέσα στην άμμο. Καυτή άμμος, άμμος ερήμου!
Κοίταξα ευθεία μπροστά. Όσο μπορούσα να δώ υπήρχε άμμος & η απίστευτη θολούρα που δημιουργεί ο ήλιος.
Προχώρησα λίγα βήματα & κοίταξα τριγύρω μου. Ξέρετε την κίνηση που κάνουν στις ταινίες όταν είναι ευτυχισμένοι ή όταν έχουν χαθεί; Ακριβώς αυτήν. Μέσα στο ίδιο μου το σπίτι. Η πόρτα όμως, πόρτα! δεν κουνήθηκε απο την θέση της αν & δεν στηριζόταν σε κανένα τοίχο. Προχώρησα λίγο ακόμα, αλλά πάντα έλεγχα πίσω μου μην την χάσω. Λίγα μέτρα πιο κάτω υπήρχε ένας δρόμος ή αυτό που νόμιζα ότι ήταν δρόμος. Ξέρετε για εκείνα τα κόλπα που λένε ότι κάνει η έρημος παρέα με τον ήλιο. Που βλέπεις λίμνες, δέντρα, σπίτια, γκόμενες, αμάξια εκεί που δεν υπάρχουν. Αυτό φοβόμουν, αλλά η περιέργεια είναι περιέργεια.
Όταν έφτασα στον δρόμο γονάτισα & ακούμπησα με τα χέρια μου την άσφαλτο. Δεν έκαιγε καθόλου. Όντως, δεν ένιωθα καθόλου ζέστη & ας ήμουνα με μπλούζα/ζακέτα/μπουφάν. Σηκώθηκα, κοίταξα προς τις δύο μεριές του δρόμου. Ούτε αριστερά ούτε δεξιά κάτι που να ξεχωρίζει απο αυτή την έρημο. Η πόρτα πίσω μου ίσα ίσα που φαινόταν. Φοβήθηκα να προχωρήσω παρακάτω & αποφάσισα να γυρίσω πίσω στην πόρτα. Οπισθοχωρόντας σκεφτόμενος τί σκατά γίνεται εδω πέρα, με την άκρη του ματιού μου είδα το τραπεζάκι του σαλονιού μισοθαμμένο στην άμμο. Πήγα εκεί & βρήκα τα τσιγάρα επάνω στο τραπέζι.
Έτοιμος πλέον να γυρίσω άκουσα τον ήχο ενός φορτηγού να με πλησιάζει. Μέχρι να καταλάβω απο πού έρχεται με είχε ήδη πλησιάσει. Πήγα προς την πόρτα & το φορτηγό σταμάτησε ακριβώς δίπλα μου. Επάνω ήταν καμμιά δεκαριά άτομα ντυμένα με κελεμπίες & μαντήλες που κάλυπταν όλο το πρόσωπο. Δύο απο αυτούς κατέβηκαν, ο ένας με ρώτησε κάτι στα αράβικα που εννοείται δεν κατάλαβα. Με νοήματα του έδωσα να καταλάβει ότι δεν είχα ιδέα τί έλεγε. Του έδειχνα την πόρτα αλλά αυτός κοιτούσε πίσω μου στο κενό. Όση ώρα προσπαθούσα να επικοινωνήσω με τον τύπο, ο δεύτερος γυρνούσε τριγύρω μου κρατώντας ένα Καλάσνικοφ στα χέρια. Οι υπόλοιποι με σημάδευαν με τα όπλα απο την καρότσα του φορτηγού. Μετά απο λίγα λεπτά ο συνομιλητής μου πήγε στον οδηγό και γύρισε κρατώντας μία πινακίδα ψιλοκατεστραμμένη, πυροβολημένη και σκουριασμένη. Μου την έδωσε & μου έδειξε τον δρόμο προς τα αριστερά. Κοίταξα την πινακίδα. "Los Angeles 80 miles"
Τους έριξα όλους μία πιο προσεκτική ματιά. Ο τυπάς που έκοβε βόλτες γύρω μου είχε σταματήσει & έβαλε το όπλο μέσα απο την κελεμπία, αποκαλύπτοντας το T-shirt: "I'm inferior? Who's inferior?" Έδειξα τη φράση & έκανα ένα νεύμα συγκατάθεσης. Αυτός χαμογέλασε & μαζί με τον συνομιλητή μου ανέβηκαν στο φορτηγό.
Έβγαλα τα τσιγάρα απο το μπουφάν, τα έδωσα στον όδηγο δείχνοντας τους επιβαίνοντες. Αυτός πιθανότατα με ευχαρίστησε & ξεκίνησε το φορτηγό. Ανάμεσα στις φωνές & τα γέλια των πολεμιστών άκουσα στο ράδιο του φορτηγού το "Know your enemy" των Rage Against The Machine.
Γύρισα στην πόρτα μαζί με την πινακίδα. Κλείδωσα, κατέβηκα στο αμάξι. Έβαλα την πινακίδα στο πορτ μπαγκάζ, πήρα τσιγάρα απ'το περίπτερο & πήγα για μπύρες.