Ανάσα

Ανέπνεε με αργό, σταθερό ρυθμό. Βαριές ανάσες ενισχυμένες. Είχε μαζευτεί κόσμος στην αίθουσα αναμονής. Περίμεναν δημιουργώντας σύννεφα απο νικοτίνη.

Είχε μεγάλο πρόβλημα με την γραφή. Απο πιτσιρικάς, όταν όλα τα παιδάκια της ηλικίας του είχαν μάθει να εμφανίζουν γράμματα, λέξεις, προτάσεις βάζοντας σε σχηματισμό την γραμμή που άφηνε πίσω του το μολύβι, αυτός δεν μπορούσε να αποτυπώσει τίποτα στο χαρτί. Έπιανε το μολύβι εντελώς άγαρμπα και προσπαθώντας να γράψει έστω και το γράμμα Ι όλο κάτι λάθος έκανε και ζωγράφιζε μία μουτζούρα.

Η μητέρα του άνοιξε την πόρτα και κάθησε δίπλα του. Του έπιασε το χέρι και το έσφιξε ελαφρά. Έβλεπε τα μάτια του να κινούνται κάτω απ' τα βλέφαρα. Δεν ήξερε αν έπρεπε να του μιλήσει, να του πει κάτι. Όχι ότι είχε και κάτι σημαντικό να του πει δηλαδή. Η αγάπη και η αδυναμία που ένιωθε γι'αυτόν ήταν χιλιοειπωμένη και χιλιοακουσμένη. Ίσως όμως αυτή τη φορά να έκανε την διαφορά. Ίσως...

Στην αρχή ήταν χαριτωμένο, μετά κατάντησε ανησυχητικό και τέλος στην ηλικία των δέκα ετών τρομαχτικό. Πως είναι δυνατόν να μην μπορεί να γράψει τίποτα; Είχε περάσει απο γιατρούς όλων των ειδών με πιο συνηθισμένους τον ψυχίατρο και τον νευρολόγο. Η βιβλιογραφία δεν ανέφερε πουθενά κάτι παρόμοιο, πράγμα που τον έκανε μοναδικό, χωρίς αυτό να σημαίνει κάτι. Είχε μάθει να ζει μ'αυτό ή καλύτερα χωρίς αυτό, το χάρισμα που έκανε όλο τον υπόλοιπο κόσμο τόσο ξεχωριστό στα μάτια του. Αν γινόταν μόνο να τον άφηναν οι γονείς του λίγο να ξεκουραστεί, χωρίς τα παράπονα και τις προσπάθειες. Ήταν σίγουρος ότι θα τα κατάφερνε, κάπως.

Άνοιξε την τσάντα της και έβγαλε απο μέσα ένα καθρεφτάκι. Σηκώθηκε και κλείδωσε την πόρτα για να αποφύγει την παρέμβαση απο τρίτους, άγνωστους, άσχετους που δεν είχαν ιδέα τί θα γινόταν. Πλησίασε τον γιο της και του χάιδεψε τα μαλλιά. Ήταν ζεστό το μέτωπο του και ελαφρώς ιδρωμένο. Τον σκούπισε και ξανακούμπησε το μέτωπο του. Περίμενε μερικά δευτερόλεπτα γιατί ήταν σίγουρη ότι θα άνοιγε τα μάτια του εκείνο ακριβώς το δευτερόλεπτο, ή μάλλον το επόμενο, ή το μεθεπόμενο. Απογοητευμένη έβαλε το χέρι της στην μάσκα που του έδινε ανάσα. Την τράβηξε απο το πρόσωπο του και πλησίασε το καθρεφτάκι.

Άπλωσε τα χέρια του και ακούμπησε το τζάμι. Κοίταξε το αυτοκίνητο δίπλα. Το κοριτσάκι που καθόταν στο πίσω κάθισμα τον κοιτούσε έντονα. Του έβγαλε την γλώσσα αμέσως μόλις γύρισε το κεφάλι του προς το μέρος της και κόλλησε το πρόσωπο της στο τζάμι κάνοντας μία γκριμάτσα. Απόρησε, νευρίασε ελαφρώς και αποφάσισε να πάρει εκδίκηση... άνοιξε το στόμα του και κόλλησε στο τζάμι ακουμπώντας την γλώσσα του φαρδιά, πλατιά. Όταν τραβήχτηκε πίσω, άφησε μία ανάσα επάνω στο τζάμι... Η θολούρα στο τζάμι κράτησε λίγα δευτερόλεπτα αλλά ήταν σίγουρος ότι είδε το γράμμα Α να εμφανίζεται τρείς φορές... Άρχισε να τρέμει, ένιωσε ένα πόνο στο στομάχι και τα γόνατα. Ακούμπησε τον ώμο της μητέρας του, που καθόταν στη θέση του συνοδηγού.

Τα μηχανήματα άρχισαν να χτυπάνε, σε δευτερόλεπτα μαζεύτηκαν νοσοκόμοι και γιατροί έξω απο την κλειστή πόρτα. Όμως αυτή ήταν αφοσιωμένη στην δουλειά της. Πλησίασε το καθρεφτάκι όσο πιο κοντά μπορούσε για να πάρει μία ανάσα. Οι λέξεις άρχισαν να εμφανίζονται και να εξαφανίζονται ρυθμικά. Δεν είχε χρόνο να τις καταγράψει, μονάχα να τις διαβάσει. Δεν ήξερε τί περίμενε απο αυτή την υποσυνείδητη, αυθόρμητη γραφή λέξεων αλλά έλπιζε. Δάχτυλα, μολύβι, παράθυρο, χώμα, 1 0