fukuru

Happy people have no stories!

Wednesday, August 29, 2007

Καφές

Εσείς τί θα κάνατε εάν βρίσκατε τον πατέρα σας κρεμασμένο στην κουζίνα; Ο Μιχάλης έκανε ένα καφεδάκι, σήκωσε την καρέκλα που κλώτσησε ο πατέρας του πριν δύο ώρες και κάθησε δίπλα στο τραπέζι. Έκανε τα πόδια του σταυροπόδι, ρούφηξε μία γουλιά απο τον σκέτο ελληνικό και κοίταξε το χαρτί επάνω στο τραπέζι. «Σ'αυτούς που αγαπώ...» έγραφε επάνω με κόκκινο στυλό. Δεν το άνοιξε. Δεν τον ενδιέφερε πλέον.

Αυτό ήταν το δεύτερο πράγμα που δεν μπορούσε να εξηγήσει στην αστυνομία αλλά ούτε και στην οικογένεια του. Το πρώτο ήταν ο λόγος για τον οποίο αντί να ειδοποιήσει κάποιον καθόταν και έπινε το καφεδάκι του ατάραχος. Αυτό υπονοεί ύποπτη συμπεριφορά, κατά την αστυνομία. Η αλήθεια είναι όμως ότι δεν υπήρχε κανένας απολύτως λόγος για τις πράξεις του. Απλά καθόταν εκεί και έπινε τον καφέ. Γουλιά γουλιά, ήρεμα και απλά.

Κοιτούσε έξω απο το παράθυρο. Στην απέναντι πολυκατοικία. 3ος όροφος. Κάποιος βάφει τα κάγκελα του μπαλκονιού. 1ος όροφος. Μία μεσήλικη απλώνει τη μπουγάδα της. Ψάχνει στο μπωλ επάνω στο τραπέζι και βρίσκει ένα πακέτο τσιγάρα. Βγάζει ένα και το ακουμπάει στα χείλη του. Ψάχνει αναπτήρα. Δεν έχει εύκαιρο και αφήνει το τσιγάρο επάνω στο τραπέζι. Ξανακοιτάει έξω απο το παράθυρο. Η ίδια βαρετή καθημερινή ρουτίνα. Για τους άλλους.

Τρίβει τα μάτια του. Μόλις γύρισε απ'τη δουλειά και είναι κουρασμένος. Θέλει να ξαπλώσει για λίγο ύπνο, αλλά πρέπει να πάρει τηλέφωνο τη μάνα του. Τελειώνει τον καφέ. Πίνει λίγο κρύο νερό. Παρατηρεί τον πατέρα του. Κοιτάει τα παπούτσια, το παντελόνι, το πουκάμισο. Δεν σκέφτεται κάτι συγκεκριμένο. Μόνο αναμνήσεις έρχονται αβίαστα στο μυαλό του. Η ζωή τους. Τα λάθη. Οι χαρές. Το κλάμα. Οι γιορτές.

Έχουν περάσει δύο χρόνια απο εκείνο το απόγευμα και τίποτα δεν έχει αλλάξει. Μόνο η απουσία κάνει αισθητή την παρουσία της ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Έχει φύγει πλέον μακριά απ'όλα, μακριά απ'το σπίτι του και το παρελθόν. Όμως είναι πολύ δύσκολο να ξεφύγει πραγματικά. Απλά κάθεται σε μια διαφορετική καρέκλα, σε ένα διαφορετικό δωμάτιο, κοιτώντας έξω απο ένα διαφορετικό παράθυρο έναν διαφορετικό κόσμο. Πίνωντας πάντα τον ίδιο σκέτο ελληνικό καφέ.

Monday, August 27, 2007

Ring of fire

Τα πράγματα είναι πολύ απλά...
Όταν κλείνουν όλα τα δασαρχεία & μένουν χωρίς προστασία τεράστιες δασικές εκτάσεις, όταν προσλαμβάνουν αγροφύλακες - οικολογική αστυνομία & όχι δασολόγους, δασοπόνους κλπ.,
όταν δίνουν τον τομέα της δασοπυρόσβεσης & δασοπροστασίας στην πυροσβεστική, όταν ακόμη περιμένουμε το Εθνικό Δασικό Κτηματολόγιο, τί ακριβώς νομίζουμε ότι θα γίνει;
Όπως λένε & στο Trainspotting "We're the lowest of the low...". Όχι οι Σκωτσέζοι, εμείς.
Ο πάτος της ανθρωπότητας, the missing link.
'Ισως πρέπει να σταματήσουμε να ονομαζόμαστε Έλληνες γιατί προσβάλλουμε τους προγόνους μας.
Μην μασάτε, 16 Σεπτεμβρη μπορούμε να απαντήσουμε...

Monday, August 20, 2007

Για μία μέρα μόνο

Μπορείς να μην χειροκροτάς όταν σε κοροϊδεύουν;
Μπορείς να μην περιμένεις κάτω απ'το τραπέζι για τα αποφάγια;
Μπορείς να μην ακούς τίποτα & κανέναν;
Μπορείς να τους γράψεις όλους κανονικά;
Μπορείς να μην ακολουθείς όποιον σου λέει αυτά που θέλεις να ακούσεις;
Μπορείς να σταματήσεις να λες βλακείες που ξέρεις ότι δεν ισχύουν;
Μπορείς να σταματήσεις να ελπίζεις στα λάθος άτομα;

Για μια μέρα μόνο... Δεν είναι δύσκολο, είναι;

Wednesday, August 15, 2007

Diving in liquid skies

Σηκώθηκα απ'την πετσέτα που είχα απλώσει στην άμμο. Παράξενη αίσθηση η σιωπή, εφ'όσον περιτριγυρίζεσαι απο τόσους πολλούς ανθρώπους. Κοίταξα τριγύρω μου. Όλοι στέκονταν όρθιοι & κοιτούσαν τη θάλασσα... Είχαν σταματήσει οποιαδήποτε ασχολία είχαν & απλά κοιτούσαν την θάλασσα... Πλησίασα το νερό για να έχω μία πανοραμική άποψη. Τα δάχτυλα μου βράχηκαν & βυθίστηκαν απαλά στην άμμο. Δεν μπορούσα να καταλάβω τί ήταν αυτό το οποίο όλοι πρόσεχαν με τόση αφοσίωση. Τότε συνειδητοποίησα ότι κανείς δεν υπήρχε μέσα στην θάλασσα. Όλοι στέκονταν στην παραλία. Κούνησα τα δάχτυλα για να αισθανθώ το νερό στα πόδια μου. Έκαιγε. Δεν ήταν ζεστό, έκαιγε. Τότε κατάλαβα ποιό ήταν το σημείο που όλοι κοιτούσαν.
Πέρα στον ορίζοντα εκεί που η θάλασσα συναντά τον ουρανό & αναμειγνύονται τα χρώματα τους, βρισκόταν ο Ήλιος. Όπως σε ένα ηλιοβασίλεμα. Μόνο που εδώ ο Ήλιος έδειχνε να έχει βυθιστεί ο μισός μέσα στο νερό κυριολεκτικά. Οι ακτίνες του έμπαιναν μέσα στη θάλασσα & έπνιγαν το νερό σε ένα κοκκινωπό χρώμα φωτιάς. Οι συνεχείς εκρήξεις του φούσκωναν την θάλασσα δημιουργώντας πίδακες ατμού.
Στην παραλία όμως τα πράγματα ήταν ακόμη ήρεμα, λες & είμασταν σε απόσταση ασφαλείας. Ακούμπησα τα χέρια μου επάνω στο νερό. Τα σήκωσα ψηλά προς τον ουρανό. Με μία απότομη κίνηση προς τα κάτω σαν να κολυμπούσα σηκώθηκα απο το έδαφος. Μία δεύτερη κίνηση με έφερε πιο ψηλά στο γαλάζιο του ουρανού. Ώσπου τελικά κατάφερα να κάνω την βουτιά μου στα καταγάλανα νερά του ορίζοντα. Κοίταξα κάτω τους ανθρώπους να παρατηρούν ακόμη τον Ήλιο. Έκλεισα τα μάτια & βούτηξα προς τον βυθό. Είδα γαλαξίες, πλανήτες & την γέννηση μικρών άστρων. Δεν έβλεπα καθαρά. Θα μπορούσα να πάρω τη μάσκα μου για να βλέπω καλύτερα σκέφτηκα. Όταν ξαναβγήκα στην επιφάνεια ο Ήλιος κόντευε να βυθιστεί τελείως. Όμως έμοιαζε τόσο λαμπρός όσο ποτέ. Πλησίασα ένα σύννεφο & μπήκα μέσα του. Με τύλιξε σαν μετάξι & με προστάτευε απο τα βλέμματα των γλάρων. Βγήκα απέναντι κοίταξα τον Ήλιο & κολύμπησα προς την μεριά του.Έπρεπε να ενωθώ με τα χρώματα τους, να γίνω μέρος της ίριδας, κομμάτι του φωτός.
Διαλέγω το ουράνιο γαλάζιο.

Tuesday, August 14, 2007

Back

Γυρίσαμε λοιπόν απ'τις διακοπές...
& τί καταλάβαμε; Με μία βδομάδα δεν κάνεις σεφτέ...
Έχω κάτι ιστοριούλες να γράψω αλλά είναι περισσότερο φθινοπωρινές!
Οπότε θα περιμένω ή θα πω καμμιά ιστορία απ΄τις διακοπές ή θα βάλω καμμιά φωτό.
Θα δείξει.

Wednesday, August 01, 2007

Sicko man, sicko...

Χθες είδα το τελευταίο δημιούργημα του Michael Moore με τίτλο "Sicko".
Αυτή τη φορά στο στόχαστρο μπαίνει το ανύπαρκτο, όπως αποδεικνύεται τελικά, Εθνικό Σύστημα Υγείας των Ηνωμένων Πολιτειών. Θα μου πείτε & τί μας νοιάζει εμάς εδώ στο Ελλάντα; Μας νοιάζει & μας κόφτει γιατί εκτός απο τις ΗΠΑ δείχνει το σύστημα υγείας & σε άλλες χώρες όπως Καναδά, Γαλλία, Μεγ.Βρετανία & Κούβα.
Στις ΗΠΑ το σύστημα είναι πολύ απλό: οι φαρμακοβιομηχανίες & οι ασφαλιστικές εταιρείες κάνουν παιχνίδι, ελέγχουν τα πάντα, με απότερο σκοπό το μέγιστο κέρδος εις βάρος των ασθενών. Όμως στις υπόλοιπες χώρες που επισκέφτηκε, τα πράγματα ήταν ακόμη πιο απλά. Όλα είναι τζάμπα, γιατί όλα τα πληρώνει το κράτος... Χωρίς έμμεσες χρεώσεις, χωρίς επιβάρυνση στους φόρους, χωρίς λογαριασμό στο τέλος!
Εμείς τελικά με ποιά ομάδα παίζουμε; Εκεί είναι που μας νοιάζει & εμάς...
Δεν θέλω να πολιτικοποιήσω το blog μου, ελπίζω να καταλαβαίνετε.