Guinness Ad

10 ερωτήματα που καίνε

Η επιστημονική κοινότητα ανάστατη απο τις πρόσφατες κλιματολογικές αλλαγές, προσπαθεί να επισπεύσει τις διαδικασίες ώστε να δώσει απαντήσεις σε καίρια ερωτήματα τα οποία έχουν μείνει αναπάντητα μέχρι τις μέρες μας. Τα ακόλουθα ερωτήματα-διλήμματα θα προσπαθήσουν να απαντηθούν:

1) Pamela Anderson ή Carmen Electra
2) Merenda ή Nutella
3) BMW ή Mercedes
4) Robert De Niro ή Al Pacino
5) Playstation ή XBox
6) Barcelona ή Real
7) Πηρούνι ή κουτάλι
8) Αλμυρή κρέπα ή γλυκιά
9) Βουνό ή Θάλασσα
10) Βανδή ή Βίσση

Η δική μου συνεισφορά στον πλανήτη είναι:
1) Pamela Anderson
2) Merenda
3) Mercedes
4) Al Pacino
5) Playstation
6) Barcelona
7) Πηρούνι
8) Γλυκιά
9) Θάλασσα
10) Βανδή

5 μικρές αλήθειες (Η ζωή του Giorugosu)

i) Μικρός άκουγα Michael Jackson και μάλιστα χόρεψα το Smooth Criminal στα ένατα γενέθλια μου αποσπώντας το χειροκρότημα των οικείων μου. Τελευταία & μοναδική παράσταση... Επίσης πρώτος δίσκος που απόκτησα ήταν η Τενεκεδούπολη (δώρο του πατέρα) δεύτερος δίσκος (δώρο του ξάδερφου) Seventh Son of a Seventh Son στην ηλικία των δέκα και η δική μου προσωπική πρώτη αγορά το Ice Ice Baby του Vanilla Ice στα δώδεκα μου. Έκτοτε με παρακολουθεί ψυχολόγος ο οποίος κάνει θαυμάσια δουλειά! Όσο για τα μουσικά μου γούστα...

ii) Έχω κοιμηθεί δύο φορές σε πεζοδρόμια λόγω υπερβολικής κατανάλωσης αλκοόλ. Την δεύτερη με βρήκε η ασφάλεια. Με έσωσαν οι φίλοι. Την πρώτη με ξύπνησε ο μπάρμαν, σηκώθηκα και γύρισα στο μπαρ για να πιώ κι άλλο.

iii) Αγοράζω μόνο original μουσικά Cd γιατί θέλω να πιστεύω ότι τα λεφτά μου πάνε στον καλλιτέχνη (μαλακία εεεε;) μετά τον Cobain τα λεφτά μου πάνε σε μνημόσυνα.

iv) Ο μεγαλύτερος μου φόβος είναι η μοναξιά (με όλες τις έννοιες). Εάν βρεθώ ποτέ σε αυτή την θέση θα αγοράσω μία καραμπίνα, θα ληστέψω μία τράπεζα, θα με πιάσουν, θα μπω φυλακή και θα κάνω παρέα μ'ένα χοντρό ιδρωμένο λιγδιάρη ψυχοπαθή...

v) Θα ήθελα να ασχολούμαι με όσο το δυνατόν περισσότερα πράγματα και προσπαθώντας να το επιτύχω καταφέρνω να μην είμαι πολύ καλός σε τίποτα. Η μετριότητα σε όλο της το μεγαλείο! Κάπου κάπως κάποτε θα τα καταφέρω.


Ευχαριστώ πολύ την moonshine για την πρόσκληση. Μ'έβγαλε απο ακόμη ένα δημιουργικό αδιέξοδο και τώρα το μπαλάκι πάει στους:
1) Matron Maya
2) Τυρανούλης
3) Βλάχα
4) Jane E.
5) Demonia

Καρναπάλι!

Τελικά είμαστε πολύ ηλίθιος λαός. Με αυτά τα καρναβάλια πλέον είναι σίγουρο.
Κάθε χωριό τώρα έχει & το δικό του τοπικό καρναβάλι. Εννοείται ότι όλες αυτές οι εκδηλώσεις είναι πατροπαράδοτες και γίνονταν απο τα παλιά τα χρόνια.
Πόσο παλιά μόνο δεν μας λένε.
Ίσως τα αρχαία χρόνια να εννοούν. Ποιός ξέρει. Αλλά όλα αυτά βέβαια είναι μια δικαιολογία για να μαζευτούμε όλοι μαζι για να πιούμε υπερβολικά πολύ & να φάμε ακόμη περισσότερο. Πραγματικά χρειαζόμαστε μία τέτοια δικαιολογία;

Σπάρτη Νο1

Λόγω της σημερινής στράτευσης ενός φίλου, θυμήθηκα αναρίθμητες ιστορίες απο την δικιά μου θητεία. Οι περισσότερες βέβαια ηλίθιες & ανάξιες λόγου. Όμως υπήρχαν μία δύο στιγμές όπου απορείς πραγματικά αν το έχει ξαναζήσει άλλος αυτό ή αν θα ξαναγίνει ποτέ κάτι τέτοιο. Γίνομαι πιο συγκεκριμένος προχωρόντας στην αφήγηση της πρώτης ιστορίας.
Είχα ήδη τέσσερις μήνες θητεία & ήμουν απο τα ελάχιστα άτομα που δεν είχαμε πάρει καν την πρώτη μας μετάθεση. Πρέπει να είμασταν γύρω στα 12 άτομα παραμένοντες στο Κέντρο Εκπαίδευσης Εφοδιασμού Μεταφορών στην Σπάρτη. Εκεί όπου σήμερα παρουσιάστηκε ο φίλος. Πίσω στην ιστορία μας τώρα. Εκείνες οι δύο τελευταίες βδομάδες στο κέντρο ήταν & οι καλύτερες της θητείας μου διότι είμασταν & δεν είμασταν στο στρατόπεδο. Κάτι σαν δημόσιοι υπάλληλοι. Φεύγαμε στις 2 το μεσημέρι & επιστρέφαμε στις 2 με 3 το βράδυ. Εκδρομές, φαγοπότια, ξενύχτια, μεθύσια ήταν στο καθημερινό πρόγραμμα. Αλλά μία βραδιά ήταν διαφορετική απο όλες τις άλλες. Η βραδιά που έμελλε να αλλάξει τον τρόπο που βλέπαμε τα κωλόμπαρα. Υποκινούμενοι απο έναν ντόπιο & απο 2 μπουκάλια βότκα καταλήξαμε γύρω στις 2 το βράδυ στο τοπικό καταγώγιο. Θα σας έλεγα το όνομα αλλά ο χρόνος όντως τα γιατρεύει όλα. Μπήκαμε μέσα & προσπαθήσαμε να βρούμε άδειο τραπέζι μιάς & στο μαγάζι κυριαρχούσε το απόλυτο σκοτάδι. Καθήσαμε λίγο απομακρυσμένα & παραγείλλαμε. Πέρασαν αρκετά λεπτά μέχρι να έρθει η πρώτη εύκαιρη κοπέλα στην παρέα.
-Γειά σου, με λένε Νατάσα. Εσένα;
-Νίκο.
-Θα με κεράσεις ένα ποτό;
-Όχι, σήκω φύγε.
Η γκόμενα έφυγε τρέχοντας. Ρε μαλάκα Νίκο, τί της είπες; Να φύγει απάντησε απαθέστατος ο Νίκος. Μου έσπασε τ'αρχίδια μέχρι να έρθει. Γέλιο & δούλεμα απ'όλη την παρέα. Μετά απο λίγο βγήκε στην υποτιθέμενη πίστα ένας σερβιτόρος & έστρωσε ένα βρώμικο χαλί πάνω στο οποίο ξεντύθηκε μία γκόμενα. Μετά απο το show συμφωνήσαμε ότι δέκα χρόνια πριν θα ήταν πολύ μωρό! Αμέσως μετά πήγε ένας τυπάς στον DJ και ζήτησε παραγελλιά προφανώς αφού ακολούθησε ένα ζεϊμπέκικο απο τα πολύ κατεστραμμένα. Ο τυπάς χόρευε & μία τύπισσα του πετούσε σαμπάνιες. Τέλος χορού, σερβιτόρος, σκούπισμα - σφουγγάρισμα πίστας. Έπειτα ακολούθησε ο λόγος για τον οποίο σας πρήζω τόση ώρα. Ο DJ κάνοντας πραγματικά την έκπληξη επιλέγει το επόμενο τραγούδι. Είναι ίσως η χειρότερη αλλαγή τραγουδιού που έχει γίνει ποτέ. Τώρα πού κολλούσε το "Ένα το χελιδόνι" με την όλη φάση κανείς μας δεν κατάλαβε. Η έκπληξη ήταν τόσο μεγάλη που ίσα ίσα καταλάβαμε ότι έπαιξε ολόκληρο το κομμάτι. Η επόμενη επιλογή ήταν ανάλογη, "Της δικαιοσύνης Ήλιε νοητέ". Κάπου εδώ άρχισε να χάνεται η μπάλα λόγω των αριστερών προδιαγραφών σχεδόν ολόκληρης της παρέας. Επόμενο τραγούδι & αποτελειωτικό ήταν ένα μελωποιημένο ποίημα του Ρίτσου, "Τα κόκκινα μαχαίρια" κάπως έτσι δεν θυμάμαι ακριβώς. Σηκωθήκαμε αμέσως & φύγαμε απο το μαγαζί. Ακόμη & σήμερα αναρωτιόμαστε εάν θα έπρεπε να κάνουμε κάτι παραπάνω απ'το να φύγουμε. Το μόνο όμως που μπορώ να σκεφτώ είναι ο εμπρησμός...

For Sale!

Σήμερα μετά απο προσπάθειες ετών κατάφερα επιτέλους να απομονώσω το δεξί μέρος του εγκεφάλου μου με αποτέλεσμα να νεκρωθεί η αριστερή μεριά του σώματος μου. Η όλη διαδικασία μου πήρε γύρω στα δεκαπέντε λεπτά, χρόνος υπέραρκετός για να αγοράσω ένα οικοπεδάκι που σαλιάριζα απο πέρσι στον πλανήτη Δία. Φέτος οι τιμές έχουν πέσει σε σχέση με τις περσινές που είχα δει όταν δούλευα σε ένα συνεργείο καθαρισμού και είχαμε αναλάβει ένα κτίριο μιας κτηματομεσιτικής εταιρείας. Στα διαλείμματα θυμάμαι άνοιγα τα συρτάρια, έψαχνα τους φακέλους για μία πραγματικά καλή ευκαιρία. Η ιδέα ήρθε όταν κατάφερα να ξεκλειδώσω ένα ντουλάπι με απόρρητα έγγραφα. Δεν φαντάζεστε τί οικόπεδα υπάρχουν στους υπόλοιπους πλανήτες του Ηλιακού μας συστήματος. Τώρα γιατί επέλεξα τον Δία, ενώ με τα ίδια λεφτά αγόρασα διπλάσια έκταση στον Κρόνο; Για την θέα... έχω φάτσα κάρτα τον αστερισμό του Ωρίωνα και φωτίζεται διακριτικά από τον Ήλιο. Αν θέλετε μπορούμε να πάμε μια βόλτα απο εκεί να το δείτε και μόνοι σας. Αρκεί να απομονώσετε το δεξί μέρος του εγκεφάλου σας. Trust me...

Factotum

If you're going to try, go all the way. Otherwise don't even start. This could mean losing girlfriends, wifes, relatives, jobs and maybe your mind. It could mean not eating for three or four days, it could mean freezing on a park bench, it could mean jail. It could mean derission, it could mean mockery, isolation. Isolation is the gift. All the others are a test of your endurance. Of how much you really want to do it, and you'll do it, despite rejection and the worst odds. And it will be better than anything else you can imagine. If you're going to try, go all the way. There is no other feeling like that, you'll be alone with the gods and the nights will flame with fire. You'll ride life's straight perfect laugh. It's the only good fight there is.

Charles Bukowski

Rollercoaster

Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα. Έπρεπε να γράψω γι'αυτό. Τελικά το βρήκα. Rollercoaster! Αυτό είναι... Αυτή τη στιγμή έχουμε κάτσει δίπλα δίπλα στο 1ο βαγόνι και ανεβαίνουμε αργά αργά προς την κορυφή. Συζητάμε γελώντας για την διαδρομή, για άσχετες βλακείες κλπ. Συχνές κλεφτές ματιές, το άγχος για την άγνωστη διαδρομή, η αδυναμία στα πόδια όταν σκέφτεσαι τί επακολουθεί. Δεν ξέρω πως θα είναι το ταξίδι. Σίγουρα η απότομη κλίση, η πρώτη μεγάλη συγκίνηση, τα σκαμπανεβάσματα θα είναι συνεχή & έντονα αλλά αυτό δεν κάνει τη διαδρομή τόσο μα τόσο όμορφη. Και ότι μείνει στο τέλος θα είναι είτε η ανάμνηση ή ένα εισιτήριο για τη συνέχεια της βόλτας.

Βοήθεια...

Κάποιος μου μάτιαξε τον player και δεν έχω μουσική στο blog! Πάνω πού είχα αρχίσει να βάζω ότι γουστάρω. Παρακαλώ όποιον συνέβαλλε σε αυτή την προμελετημένη κίνηση να επανορθώσει... Ευχαριστώ προκαταβολικά. Μέχρι τότε θα προσπαθήσω να βρώ μία πιο συμβατική λύση!

Radiohead - Street Spirit

Σίγουρα το πιο όμορφο video clip για ένα απο τα πιο όμορφα τραγούδια...