fukuru

Happy people have no stories!

Wednesday, August 29, 2007

Καφές

Εσείς τί θα κάνατε εάν βρίσκατε τον πατέρα σας κρεμασμένο στην κουζίνα; Ο Μιχάλης έκανε ένα καφεδάκι, σήκωσε την καρέκλα που κλώτσησε ο πατέρας του πριν δύο ώρες και κάθησε δίπλα στο τραπέζι. Έκανε τα πόδια του σταυροπόδι, ρούφηξε μία γουλιά απο τον σκέτο ελληνικό και κοίταξε το χαρτί επάνω στο τραπέζι. «Σ'αυτούς που αγαπώ...» έγραφε επάνω με κόκκινο στυλό. Δεν το άνοιξε. Δεν τον ενδιέφερε πλέον.

Αυτό ήταν το δεύτερο πράγμα που δεν μπορούσε να εξηγήσει στην αστυνομία αλλά ούτε και στην οικογένεια του. Το πρώτο ήταν ο λόγος για τον οποίο αντί να ειδοποιήσει κάποιον καθόταν και έπινε το καφεδάκι του ατάραχος. Αυτό υπονοεί ύποπτη συμπεριφορά, κατά την αστυνομία. Η αλήθεια είναι όμως ότι δεν υπήρχε κανένας απολύτως λόγος για τις πράξεις του. Απλά καθόταν εκεί και έπινε τον καφέ. Γουλιά γουλιά, ήρεμα και απλά.

Κοιτούσε έξω απο το παράθυρο. Στην απέναντι πολυκατοικία. 3ος όροφος. Κάποιος βάφει τα κάγκελα του μπαλκονιού. 1ος όροφος. Μία μεσήλικη απλώνει τη μπουγάδα της. Ψάχνει στο μπωλ επάνω στο τραπέζι και βρίσκει ένα πακέτο τσιγάρα. Βγάζει ένα και το ακουμπάει στα χείλη του. Ψάχνει αναπτήρα. Δεν έχει εύκαιρο και αφήνει το τσιγάρο επάνω στο τραπέζι. Ξανακοιτάει έξω απο το παράθυρο. Η ίδια βαρετή καθημερινή ρουτίνα. Για τους άλλους.

Τρίβει τα μάτια του. Μόλις γύρισε απ'τη δουλειά και είναι κουρασμένος. Θέλει να ξαπλώσει για λίγο ύπνο, αλλά πρέπει να πάρει τηλέφωνο τη μάνα του. Τελειώνει τον καφέ. Πίνει λίγο κρύο νερό. Παρατηρεί τον πατέρα του. Κοιτάει τα παπούτσια, το παντελόνι, το πουκάμισο. Δεν σκέφτεται κάτι συγκεκριμένο. Μόνο αναμνήσεις έρχονται αβίαστα στο μυαλό του. Η ζωή τους. Τα λάθη. Οι χαρές. Το κλάμα. Οι γιορτές.

Έχουν περάσει δύο χρόνια απο εκείνο το απόγευμα και τίποτα δεν έχει αλλάξει. Μόνο η απουσία κάνει αισθητή την παρουσία της ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Έχει φύγει πλέον μακριά απ'όλα, μακριά απ'το σπίτι του και το παρελθόν. Όμως είναι πολύ δύσκολο να ξεφύγει πραγματικά. Απλά κάθεται σε μια διαφορετική καρέκλα, σε ένα διαφορετικό δωμάτιο, κοιτώντας έξω απο ένα διαφορετικό παράθυρο έναν διαφορετικό κόσμο. Πίνωντας πάντα τον ίδιο σκέτο ελληνικό καφέ.

1 Comments:

Blogger Matron Maya said...

της φυλακής τα σίδερα είναι για τους ΛΕΒΕΝΤΕΣ

29 August, 2007 18:14  

Post a Comment

<< Home