Parabola
Επειδή είμαι πολύ κομμάτια αφήνω τον Maynard να σας τα πει:
This body. This body holding me. Be my reminder here that I am not alone in
This body, this body holding me, feeling eternal all this pain is an illusion.
Happy people have no stories!
Επειδή είμαι πολύ κομμάτια αφήνω τον Maynard να σας τα πει:
Έπεφτα, χτύπαγα αλλά σηκωνόμουν μετά και πάλι συνέχιζα ακάθεκτος. Δυστυχώς δεν μπορούσε να γίνεται συχνά γιατί έπρεπε να αναρρώσω απο τα χτυπήματα. Μία φορά είχα σπάσει τον καρπό μου πέφτοντας απότομα και βάζοντας το χέρι μου για να στηριχθώ. Το καλύτερο είναι όταν χτυπώ στο πρόσωπο. Επίτηδες αποφεύγω να βάλω τα χέρια μου για να βρώ με το πρόσωπο στο έδαφος. Έχουν μείνει ακόμη τα σημάδια και πιο εμφανή είναι στο σαγόνι και στα δόντια μου.
Ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι περπατώ πολύ ώρα χωρίς να έχω πέσει... Αρχίζω να αγχώνομαι και να παρακολουθώ τα κορδόνια να κρέμονται. Περπατώ λίγο πιο γρήγορα, προσπαθώντας να κάνω μεγάλα βήματα. Δεν ξαναείχα τέτοια αποτυχία. Έπρεπε να σκεφτώ καθαρά τί μου συνέβαινε. Έβγαλα μία γρήγορη απόφαση ότι μάλλον θα έπρεπε να είμαι σε πολυσύχναστο δρόμο και να υπάρχει κόσμος για να με δει. Πλησιάζω την πλατεία. Κόσμος παντού αλλά άδικα περιμένω τα κορδόνια να κάνουν την δουλειά τους. Βρίσκω ένα παγκάκι και κάθομαι. Κοιτάω τα παπούτσια μου και τα λυμένα κορδόνια να κρέμονται. Το παίρνω απόφαση, δεν πρόκειται να τα πατήσω. Τέρμα πια. Σκύβω και τα δένω όσο πιο σφιχτά μπορώ. Μία αίσθηση ασφάλειας με διακατέχει πλέον. Δεν νομίζω να νοσταλγήσω τα λυμένα κορδόνια.
Επανέρχομαι στο θέμα των εκλογών με τα αποτελέσματα που πραγματικά έκαναν την διαφορά.
Το βρήκα μέσω του Allu Fun Marx. Ο λόγος για τα exit poll, διαβάστε εδώ τί μπορείτε να κάνετε όλοι εσείς που άθελα σας θα συμμετέχετε σ' αυτά.
Λοιπόν τα κόμματα που μπορείτε να ψηφίσετε μπορείτε να τα δείτε εδώ.
Ποιός είπε ότι λείπει η φαντασία απο τη ζωή μας; Ποιός είναι ο αφελής που ακόμη το υποστηρίζει; Με λίγα λόγια και χωρίς πολλά πολλά η φαντασία περισσεύει στην ζωή μας. Όλοι εμείς που γράφουμε έστω και το παραμικρό στα blog μας χρησιμοποιούμε φαντασία, άλλοι λίγο άλλοι πολύ. Άσχετα με το τι είναι αυτό που γράφουμε.
Όλοι όσοι βλέπουν ταινίες, φαντάζονται τον εαυτό τους σε πρώτους, δεύτερους, τρίτους ρόλους. Βλέπουμε τον δολοφόνο μέσα απο τα μάτια μας, το ζευγάρι που φιλιέται, τον ήρωα που δέρνει τους πάντες και καταστρέφει τα πάντα. Θέλουμε να πάρουμε τη θέση τους, να ζήσουμε και εμείς ότι ζούνε αυτοί.
Όσοι ακούνε μουσική φαντάζονται τον εαυτό τους να παίζουν δίπλα στο είδωλο τους, να είναι πρώτη σειρά στην συναυλία τους, να έχουν backstage pass και να πίνουν σαμπάνια με τον καλλιτέχνη. Και αν δεν έχει τόσο μουσικές ανησυχίες, η μουσική απλά τον ταξιδεύει. Κλείνει τα μάτια και βρίσκεται όπου γουστάρει με όποιον θέλει.
Όποιος διαβάζει, ένα βιβλίο, ένα περιοδικό ή μία εφημερίδα. Συνεχώς βάζει την φαντασία του για να μπει μέσα στις σελίδες του βιβλίου, στο φόρεμα της διαφήμισης, στο γήπεδο την ώρα του θριάμβου.
Όταν ερωτεύεσαι, όταν χωρίζεις, όταν γεννιέσαι, όταν πεθαίνεις βάζεις πρώτα την φαντασία. Μετά έρχεται η λογική. Το πρώτο φιλί, η επόμενη κίνηση, το μέλλον, το παρελθόν, τα λάθη, οι επιτυχίες, οι αποτυχίες. Όλα αλλάζουν μέσα στο μυαλό μας. Πόσες φορές η μνήμη μας άλλαξε το παρελθόν έτσι ώστε να συμβαδίζει με την φαντασία μας;
Είναι πολύ σκληρή η πραγματικότητα και δεν αντέχεται ώρες ώρες... Φαντασία και πάλι φαντασία, αλλιώς δεν την παλεύουμε!
Λοιπόν αγαπητοί downloaders & downloaderises επιτέλους αρχίζει η καινούρια σεζόν.