Κορδόνι

Περπατώ και νιώθω το κορδόνι απο το δεξί παπούτσι σιγά σιγά να χαλαρώνει. Περιμένω να λυθεί εντελώς και κάνω όλες τις απαραίτητες κινήσεις για να συμβεί όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Μετά απο δύο λεπτά έντονο περπάτημα τελικά λύνεται. Αντιμετωπίζω τώρα την απειλή της πτώσης. Το μυαλό μου δεν φεύγει απο εκεί... Δεν σκύβω να δέσω το κορδόνι και ελπίζω να λυθεί και το άλλο. Πάντα είχα προβλήματα με το δεύτερο κορδόνι. Απο τότε που άρχισα επίτηδες να χαλαρώνω το δέσιμο των παπουτσιών μου, με απότερο σκοπό την τελική μου επαφή με το πεζοδρόμιο, το αριστερό πάντα με δυσκόλευε στο εκούσιο λύσιμο.

Θυμάμαι την πρώτη φορά που πάτησα τα κορδόνια μου. Έπεσα χωρίς να το καταλάβω. Βρέθηκα οριζοντιωμένος στο πεζοδρόμιο σε χρόνο ρεκόρ. Αυτή η απότομη αλλαγή συναισθημάτων και η ξαφνική αίσθηση πόνου και ντροπής ήταν πρωτόγνωρη. Αμέσως κατάλαβα ότι ήμουν προορισμένος για αυτό. Δεν μου πήρε πολύ καιρό να το κάνω συνήθεια. Έπαιρνα τους δρόμους με χαλαρά τα κορδόνια για να λυθούν και να τα πατήσω.

Έπεφτα, χτύπαγα αλλά σηκωνόμουν μετά και πάλι συνέχιζα ακάθεκτος. Δυστυχώς δεν μπορούσε να γίνεται συχνά γιατί έπρεπε να αναρρώσω απο τα χτυπήματα. Μία φορά είχα σπάσει τον καρπό μου πέφτοντας απότομα και βάζοντας το χέρι μου για να στηριχθώ. Το καλύτερο είναι όταν χτυπώ στο πρόσωπο. Επίτηδες αποφεύγω να βάλω τα χέρια μου για να βρώ με το πρόσωπο στο έδαφος. Έχουν μείνει ακόμη τα σημάδια και πιο εμφανή είναι στο σαγόνι και στα δόντια μου.

Ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι περπατώ πολύ ώρα χωρίς να έχω πέσει... Αρχίζω να αγχώνομαι και να παρακολουθώ τα κορδόνια να κρέμονται. Περπατώ λίγο πιο γρήγορα, προσπαθώντας να κάνω μεγάλα βήματα. Δεν ξαναείχα τέτοια αποτυχία. Έπρεπε να σκεφτώ καθαρά τί μου συνέβαινε. Έβγαλα μία γρήγορη απόφαση ότι μάλλον θα έπρεπε να είμαι σε πολυσύχναστο δρόμο και να υπάρχει κόσμος για να με δει. Πλησιάζω την πλατεία. Κόσμος παντού αλλά άδικα περιμένω τα κορδόνια να κάνουν την δουλειά τους. Βρίσκω ένα παγκάκι και κάθομαι. Κοιτάω τα παπούτσια μου και τα λυμένα κορδόνια να κρέμονται. Το παίρνω απόφαση, δεν πρόκειται να τα πατήσω. Τέρμα πια. Σκύβω και τα δένω όσο πιο σφιχτά μπορώ. Μία αίσθηση ασφάλειας με διακατέχει πλέον. Δεν νομίζω να νοσταλγήσω τα λυμένα κορδόνια.