Μετακόμιση!

Μετακόμισα εδώ μεταλλάχτηκα ελαφρώς αλλά ελπίζω να μην άλλαξα δέρμα.

Ελπίζω να με τιμήσετε με την παρουσία σας και στο καινούριο, φρεσκοβαμένο μου σπίτι και να φέρετε και κανα δωράκι καθώς έρχεστε...

Θα προτιμηθούν συμβουλές για το πως διάολο βάζουν μουσική εδώ...

Αλλάξτε και τα link σας, τεμπέληδες!

Ανάσα

Ανέπνεε με αργό, σταθερό ρυθμό. Βαριές ανάσες ενισχυμένες. Είχε μαζευτεί κόσμος στην αίθουσα αναμονής. Περίμεναν δημιουργώντας σύννεφα απο νικοτίνη.

Είχε μεγάλο πρόβλημα με την γραφή. Απο πιτσιρικάς, όταν όλα τα παιδάκια της ηλικίας του είχαν μάθει να εμφανίζουν γράμματα, λέξεις, προτάσεις βάζοντας σε σχηματισμό την γραμμή που άφηνε πίσω του το μολύβι, αυτός δεν μπορούσε να αποτυπώσει τίποτα στο χαρτί. Έπιανε το μολύβι εντελώς άγαρμπα και προσπαθώντας να γράψει έστω και το γράμμα Ι όλο κάτι λάθος έκανε και ζωγράφιζε μία μουτζούρα.

Η μητέρα του άνοιξε την πόρτα και κάθησε δίπλα του. Του έπιασε το χέρι και το έσφιξε ελαφρά. Έβλεπε τα μάτια του να κινούνται κάτω απ' τα βλέφαρα. Δεν ήξερε αν έπρεπε να του μιλήσει, να του πει κάτι. Όχι ότι είχε και κάτι σημαντικό να του πει δηλαδή. Η αγάπη και η αδυναμία που ένιωθε γι'αυτόν ήταν χιλιοειπωμένη και χιλιοακουσμένη. Ίσως όμως αυτή τη φορά να έκανε την διαφορά. Ίσως...

Στην αρχή ήταν χαριτωμένο, μετά κατάντησε ανησυχητικό και τέλος στην ηλικία των δέκα ετών τρομαχτικό. Πως είναι δυνατόν να μην μπορεί να γράψει τίποτα; Είχε περάσει απο γιατρούς όλων των ειδών με πιο συνηθισμένους τον ψυχίατρο και τον νευρολόγο. Η βιβλιογραφία δεν ανέφερε πουθενά κάτι παρόμοιο, πράγμα που τον έκανε μοναδικό, χωρίς αυτό να σημαίνει κάτι. Είχε μάθει να ζει μ'αυτό ή καλύτερα χωρίς αυτό, το χάρισμα που έκανε όλο τον υπόλοιπο κόσμο τόσο ξεχωριστό στα μάτια του. Αν γινόταν μόνο να τον άφηναν οι γονείς του λίγο να ξεκουραστεί, χωρίς τα παράπονα και τις προσπάθειες. Ήταν σίγουρος ότι θα τα κατάφερνε, κάπως.

Άνοιξε την τσάντα της και έβγαλε απο μέσα ένα καθρεφτάκι. Σηκώθηκε και κλείδωσε την πόρτα για να αποφύγει την παρέμβαση απο τρίτους, άγνωστους, άσχετους που δεν είχαν ιδέα τί θα γινόταν. Πλησίασε τον γιο της και του χάιδεψε τα μαλλιά. Ήταν ζεστό το μέτωπο του και ελαφρώς ιδρωμένο. Τον σκούπισε και ξανακούμπησε το μέτωπο του. Περίμενε μερικά δευτερόλεπτα γιατί ήταν σίγουρη ότι θα άνοιγε τα μάτια του εκείνο ακριβώς το δευτερόλεπτο, ή μάλλον το επόμενο, ή το μεθεπόμενο. Απογοητευμένη έβαλε το χέρι της στην μάσκα που του έδινε ανάσα. Την τράβηξε απο το πρόσωπο του και πλησίασε το καθρεφτάκι.

Άπλωσε τα χέρια του και ακούμπησε το τζάμι. Κοίταξε το αυτοκίνητο δίπλα. Το κοριτσάκι που καθόταν στο πίσω κάθισμα τον κοιτούσε έντονα. Του έβγαλε την γλώσσα αμέσως μόλις γύρισε το κεφάλι του προς το μέρος της και κόλλησε το πρόσωπο της στο τζάμι κάνοντας μία γκριμάτσα. Απόρησε, νευρίασε ελαφρώς και αποφάσισε να πάρει εκδίκηση... άνοιξε το στόμα του και κόλλησε στο τζάμι ακουμπώντας την γλώσσα του φαρδιά, πλατιά. Όταν τραβήχτηκε πίσω, άφησε μία ανάσα επάνω στο τζάμι... Η θολούρα στο τζάμι κράτησε λίγα δευτερόλεπτα αλλά ήταν σίγουρος ότι είδε το γράμμα Α να εμφανίζεται τρείς φορές... Άρχισε να τρέμει, ένιωσε ένα πόνο στο στομάχι και τα γόνατα. Ακούμπησε τον ώμο της μητέρας του, που καθόταν στη θέση του συνοδηγού.

Τα μηχανήματα άρχισαν να χτυπάνε, σε δευτερόλεπτα μαζεύτηκαν νοσοκόμοι και γιατροί έξω απο την κλειστή πόρτα. Όμως αυτή ήταν αφοσιωμένη στην δουλειά της. Πλησίασε το καθρεφτάκι όσο πιο κοντά μπορούσε για να πάρει μία ανάσα. Οι λέξεις άρχισαν να εμφανίζονται και να εξαφανίζονται ρυθμικά. Δεν είχε χρόνο να τις καταγράψει, μονάχα να τις διαβάσει. Δεν ήξερε τί περίμενε απο αυτή την υποσυνείδητη, αυθόρμητη γραφή λέξεων αλλά έλπιζε. Δάχτυλα, μολύβι, παράθυρο, χώμα, 1 0

Make love, not Facebook!

Λοιπόν αυτή τη φορά βγήκα εντελώς απο το Facebook. Ή τουλάχιστον έτσι πιστεύω. Πάντως βρήκα τρόπο να διαγράψεις εντελώς το account σου και όχι να το απενεργοποιήσεις όπως πολύ ύπουλα σε υποχρεώνουν οι διαχειριστές του site.

Οι λόγοι που βγήκα είναι πολλοί. Βασικά το γεγονός ότι τερμάτισα το περίπτερο έπαιξε μεγάλο ρόλο στην ολοκλήρωση μου ως άνθρωπο και ως ανώτερο, "κοινωνικά" και "πνευματικά", ον. Και γι'αυτό τον λόγο θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους αυτούς που με βοήθησαν να επιτύχω τον σκοπό μου...

Με λίγα λόγια, είναι μία μαλακία και μισή το όλο θέμα, δεν προσφέρει πραγματικά τίποτα, φίλους πρέπει να βρίσκεις έξω, να πας για καφέ, για ποτά, για κρασοκατάσταση, να κλαίτε μαζί, να γελάτε μαζί και να μαλώνετε μαζί, δίπλα δίπλα, φάτσα φάτσα dude!

Αν είναι να ξαναβρεθώ με τους συμμαθητές μου, να δω τις ζωές τους, με τα κουτσούβελα, τις δουλειές, τα ένσημα και να τις συγκρίνω με την δική μου ώστε να νιώσω περήφανος που είμαι ανώτερος άρχοντας σε 3 κρατίδια της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, φύλαρχος σε 5 απο τις 7 φυλές του Αμαζονίου και λείαν συντόμως ο πρώτος άνθρωπος που θα πάει στο κέντρο της γης, συγγνώμη αλλά δεν θα πάρω. Έχω χαθεί απο αυτά τα άτομα για χίλιους δυο λόγους, life is like that man, why change it?

Οπότε αν είναι να κάτσω μπροστά στον υπολογιστή προτιμώ να δω το "It's always sunny in Philadelphia"... Βασικά ξεχάστε ότι είπα πριν για το Facebook και δώστε βάση σ'αυτό. Δείτε το "It's always sunny in Philadelphia"! Μαύρο χιούμορ at it's finest! Ειδικά η 2η σεζόν...

Έλα ρε...

Απλώνω το χέρι μου και αγγίζω τον ώμο του. Πριν προλάβει να γυρίσει αρχίζω. Έλα ρε Πάνο, που έχεις χαθεί; Με κοιτάει με απορία... Ζητάω συγγνώμη και προχωρώ πιο κάτω στον δρόμο. Στρίβω αριστερά στο στενάκι και ακουμπάω στον τοίχο για να σκεφτώ και να απολαύσω το συναίσθημα! Ηρεμώ λίγο και συνεχίζω παρακάτω.

Αυτή τη φορά φωνάζω απο μακριά και δείχνω έναν απέναντι μου. Πέτρο φιλαράκι! Τί γίνεται ρε συ; Με πλησιάζει και κοιτάει και πίσω του. Τον πλησιάζω, ζητάω συγγνώμη και φεύγω. Ακολουθώ τον δρόμο παρακάτω και κάθομαι σε ένα παγκάκι. Τα χέρια στο πρόσωπο και ξεσπάω σε γέλια...

Κοιτάω προσεκτικά τον κόσμο που με προσπερνάει. Περνάει απο μπροστά μου μία κοπέλα με λευκό φουστανάκι, αυτά τα κοντά της μοδός που είναι και σούπερ ουάου. Μαρία! Φωνάζω χωρίς να γυρίσει. Σηκώνομαι και την ακολουθώ. Ξαναφωνάζω... τίποτα, κοιτάει βιτρίνες. Πολύ ωραία τα πάει. Τρίτη φορά, γυρνάει. Άααα συγγνώμη, σε πέρασα για μία γνωστή μου. Ποτέ δεν λέω φίλη/φίλος. Εϊναι πολύ προσωπικό και μας φέρνει πολύ πιο κοντά, πράγμα που δεν επιθυμώ.

Γυρνάω και συνεχίζω στην αντίθετη κατεύθυνση. Απλώνω το χέρι και φωνάζω, Γιάννη! Γυρνάει ο Γιάννης... Τώρα γιατί με ξενέρωσε ο μαλάκας!

Γενέθλια ρε σεις...

Ξέχασα τα γενέθλια του παιδιού μου ως καλός και στοργικός πατέρας... Μετά το φαγητό το έδειρα κιόλας!

Κλείνει 2 χρόνια και πάμε σιγά σιγά πλέον, δεν ξέρω κατα πόσο θα κλείσουμε και 3ο χρόνο... Δεν προβλέπω κατάθλιψη αυτόν τον χειμώνα, ο λόγος είναι κρυφός σαν τον βήχα μου.

Βλάχα πρέπει να παντρέψουμε τα τέκνα μας μου φαίνεται! Πιστεύω θα είσαι καλή συμπεθέρα!

Άϊντε τα λέμε μετά τις διακοπές! Να δούμε πότε θα δω την Α.υτού Μ.εγαλειότης;!

The Y in the X-files...

Όταν πήρα χαμπάρι ότι θα έβγαινε καινούρια ταινία αναρωτήθηκα γιατί...

Όταν είδα τις πρώτες κριτικές να το κατατάσουν στις απαράδεκτες ταινίες είπα ok δεν βλέπαν την σειρά παλιότερα...

Όταν όμως είδα αυτό το έκτρωμα που δεν έχει ΚΑΜΜΙΑ σχέση με την σειρά, εκτός του ότι παίζαν οι ίδιοι ηθοποιοί τους βασικούς χαρακτήρες, αποφάσισα να πάω στην Αμερική και να ζητήσω τα λεφτά μου πίσω απο τον Chris Carter... όπως στο South Park!

Απλά θα αναφέρω κάτι που είπε ένας executive:

"The hardcore `X-Files' fans, they're happy. And frankly, that's who the movie was made for," said Chris Aronson, distribution executive for 20th Century Fox.

So not true man! So not true... Δεν πήγαινα να δω το Dark Knight για 2η φορά καλύτερα...

Back in Black

Εάν βλέπεις στον ύπνο σου ένα φίλο σου να σου βαράει πρέζα...

Εάν βλέπεις στον ύπνο σου έναν άσχετο που ήσασταν μαζί φαντάροι να σε κυνηγάει στο μετρό του Λονδίνου...

Εάν βλέπεις στον ύπνο σου έναν άλλο φίλο σου να μένει σε εγκαταλελειμένη πολυκατοικία που έχει γίνει κατάληψη απο εγκληματίες...

Και όλα αυτά σε διάφορες διαβαθμίσεις γκρίζου και μαύρου!

Εεεε δεν μπορεί να πάει καλά η επόμενη μέρα σου!

Οπότε κατάθλιψη σου 'ρχομαι once again!