fukuru

Happy people have no stories!

Wednesday, October 10, 2007

Zuper

Σήμερα πήγα στο Super Market της γειτονιάς. Πήγα πολύ νωρίς και τους πρόλαβα στο άνοιγμα. Με σταματάει μία υπάλληλος και μου λέει: Συγγνώμη, κλείνουμε! Με δουλεύεις; Την ρωτάω. Ναι, σε δουλεύω, και φεύγει. Με ύφος γεμάτο απορία βάζω ένα ευρώ στην υποδοχή και τραβάω το καροτσάκι απο τον σωρό. Μπαίνω μέσα (στο σούπερ μάρκετ, όχι στο καροτσάκι, αν και το έχω σκεφτεί άπειρες φορές) και έχω όλο το τέρας του καταναλωτισμού στα πόδια μου. Με κοιτάει ο σεκιουριτάς και πίνει λίγο απ'τον φραπέ του καθώς αγγίζει την ζώνη του στο σημείο που εάν ήταν πραγματικός αστυνομικός θα είχε ένα περίστροφο. Με κάνει ένα νόημα να προχωρήσω και τον χαιρετώ. Κάτι σαν καλημέρα και άει γαμήσου ταυτόχρονα.

Τσουλάω το καροτσάκι μου και προσπαθώ να θυμηθώ τον λόγο για τον οποίο ήρθα. Περνάω έναν έναν τους διαδρόμους και δεν μπορώ να θυμηθώ τί ήθελα. Πως είναι όταν προσπαθείς να θυμηθείς πως πάει ένα τραγούδι ενώ παίζει κάποιο άλλο; Αυτό ακριβώς γίνεται και με τα προϊόντα στο σούπερ μάρκετ. Είναι τόσα πολλά που στο τέλος παίρνεις όλο μαλακίες και όταν φτάνεις σπίτι και ηρεμεί λίγο το μάτι σου θυμάσε τί ήθελες πραγματικά να πάρεις. Περνάω απο τον διάδρομο με τα γαλακτοκομικά. Σταματάω για λίγο. Σκέφτομαι και προχωρώ. Δεν αγγίζω τίποτα. Κοιτάω τα παπούτσια μου αλλά ακόμη δεν μπορώ να σκεφτώ καθαρά. Περιμένω εκεί υπομονετικά. Κοιτάω τα πλακάκια. Πάλι τίποτα.

Αποφασίζω και πάω στις τηλεοράσεις. Δεν τις έχουν ανοίξει ακόμη. Απορώ τί περιμένουν, δεν θα πουλήσουν πολλά κομμάτια με αυτόν τον τρόπο. Με πλησιάζει ένας και με ρωτάει αν θα μπορούσε να με βοηθήσει. Κοιτάω το ταμπελάκι με το όνομα του. Μιχάλης. Αφού σε λένε Αχιλλέα γιατί γράφει Μιχάλης στο ταμπελάκι; Του λέω. Με κοιτάει και νευριασμένα ρωτάει αν θα πάρω κάτι. Μισό κιλό φέτες γαλοπούλα για τοστ, απαντώ. Μισό κιλό φέτες γαλοπούλα για τόστ. Μισό κιλό φέτες γαλοπούλα για. Μισό κιλό φέτες γαλοπούλα. Μισό κιλό φέτες. Μισό κιλό. Μισό.

0 Comments:

Post a Comment

<< Home