Πλοίο

Το Σάββατο ξάπλωσα στον καναπέ. Κάπως άβολα λόγω της καθίζησης των δύο μαξιλαριών. Βολεύτηκα κουτσά στραβά & έβλεπα την μεγάλη μαύρη τηλεόραση να με κοιτάει επίμονα. Ο φίλος είχε μόλις συνδέσει την παιχνιδομηχανή με τα βύσματα στους τένοντες των καρπών του. Έκανε τις απαραίτητες βασικές κινήσεις για να διαβάσει το μηχάνημα τις συσπάσεις των νεύρων του. Κάτι μεταξύ γιόγκα & προσευχής σε ένα κατασκευασμένο Θεό. Άρχισε να χάνεται στον κόσμο των pixel & δεν άργησε πολύ να με πάρει ο Μορφέας στην αγκαλιά του. Ξαφνικά άκουσα το όνομα μου ψιθυριστά στο αυτί μου & κάτι πλαστικό να ακουμπάει τον ώμο μου. Γύρισα πλευρό μέσα στη νύστα μου για να δώ ποιός είναι. Ακριβώς απο πάνω μου στεκόταν ένα γαλάζιο playmobil. Είχε το καπέλο & τη γενειάδα των πειρατών. "Έλα, έφτασε η ώρα!" μου είπε & ανακάθησα στον καναπέ τρίβοντας τον πιασμένο μου σβέρκο. Δεν μπόρεσα να σηκωθώ για κάποιον άγνωστο λόγο & ο πειρατής μου έκανε νόημα να περιμένω. Σε λίγα λεπτά είχε έρθει το πλοίο με όλα τα playmobil επάνω στο κατάστρωμα & ζωγραφισμένο ένα λιοντάρι στο πανί. Πίσω του έσερνε μία μικρή βάρκα στην οποία με τοποθέτησαν με την βοήθεια του γερανού. Πλέον είχα ξαπλώσει στην βάρκα & έβλεπα την πρύμνη του πλοίου. Ένας ναύτης μου έκανε σήμα να κρατηθώ. Το πλοίο άρχισε να τραντάζεται & να αποκτεί ταχύτητα απο ξαφνικούς αέρηδες που γεμίζαν το πανί του. Με διάφορους ελιγμούς κατόρθωσε να περάσει ανάμεσα απο δύο δίλιτρα μπουκάλια Coca Cola & απο ένα ατμοσίδερο & το κουτί του & βρεθήκαμε κάτω απο το τραπεζάκι... Τότε το πλοίο χτύπησε σε ένα τεράστιο κύμα, η πλώρη σηκώθηκε ψηλά & πέφτοντας με δύναμη βυθίστηκε μέσα στο χαλί παρασέρνοντας & την βάρκα με εμένα απο πίσω του. Όλα σκοτεινά, μόνο μία φωνή ακούγεται απο το βάθος της σπηλιάς: "Τί θα κάνουμε ρε; Εεεε ρε, με τί μαλάκες έμπλεξα!!!"