Βροχή

Τραβάω την πολυθρόνα δίπλα στο παράθυρο. Έχει αρχίσει η βροχή & κοιτώ απέναντι τις γραμμές του τρένου. Κοιτάω δεξιά, τίποτα. Κοιτάω αριστερά πάλι τίποτα. Δεν βλέπω, σκέφτομαι. Κλείνω τα μάτια μου. Οι ράγες τρέμουν... πλησιάζει το τρένο. Αλλά δεν ακούω τίποτα. Οι ράγες τρέμουν... τα καρφιά πετάγονται ψηλά. Ανοίγω τα μάτια μου. Ηρεμία! Τα κλείνω & βλέπω. Βλέπω τις ράγες στον αέρα να κουνιούνται πέρα δώθε σαν φίδια. Είμαι ο γητευτής. Κλείνω με τα χέρια τα αυτιά μου. Ακούω το τρίξιμο του μετάλλου... τις φωνές των φιδιών. Το τρένο έρχεται & τώρα το ακούω καθαρά. Η κόρνα, τα φρένα, οι φωνές. Τα φίδια τυλίγονται γύρω απο την γέφυρα & την σφίγγουν όλο & πιο δυνατά. Την σφίγγουν μέχρι να σταματήσει να ανασαίνει, να πάψει να χτυπιέται. Μετά βάζουν όλη την δύναμη τους για να σπάσουν τα κόκκαλα της. Η γέφυρα υποχωρεί & το τρένο έρχεται. Ανοίγω τα μάτια, βγάζω τις παλάμες απο τα αυτιά μου. Η βροχή σταμάτησε, το τρένο δεν φαίνεται πουθενά. Σηκώνομαι & πάω στην κουζίνα, το τσάι είναι έτοιμο.