Back and forth

Με τον Χρήστο είμασταν παιδικοί φίλοι. Στο σχολείο καθόμασταν στο ίδιο θρανίο. Τα συνηθισμένα. Πηγαίναμε διακοπές μαζί, την πέφταμε σε γκομενοπαρέες, μας φτύνανε, παίρναμε τις μπύρες μας & καθόμασταν στην παραλία & πίναμε. Έτσι μία νύχτα σε μία παραλία της Χαλκιδικής ανακαλύψαμε την κρυμμένη μας δύναμη. Μπορούσαμε να μετακινηθούμε στον χρόνο. Γινόταν μόνο όταν είμασταν μαζί. Είχα δοκιμάσει μόνος μου πολλές φορές αλλα τίποτα. Οπότε απο κάποιο σημείο & μετά αυτή ήταν η μοναδική μας διασκέδαση. Καθόμασταν σπίτι & σπρώχναμε τον χρόνο μπροστά & πίσω. Βλέπαμε ο ένας τον άλλο να μεγαλώνει, να χαρακώνεται το πρόσωπο απ'τις ρυτίδες & μετά να ξανανιώνει, να αναγεννάται. Δυστυχώς δεν μπορούσαμε να κάνουμε & πολλά. Δεν μπορούσαμε να μετακινούμαστε αφού είχαμε κάνει το ταξίδι στον χρόνο. Π.χ. θέλαμε να δούμε πως θα είναι η πόλη σε 20 χρόνια. Ανεβαίναμε στην ταράτσα, κάναμε το ταξίδι & επιστρέφαμε. Προσωπικό αγαπημένο μου ήταν το φύτεμα δέντρων. Βάζαμε ένα σπόρο & σε λίγα δευτερόλεπτα είχαμε μπροστά μας ένα δέντρο 100 χρονών. Μπορούσαμε να διοχετεύσουμε την ενέργεια μας σε ένα συγκεκριμένο σημείο ή αντικείμενο. Η ιδέα μας να κάνουμε κάτι αντίκα & να το πουλήσουμε ήταν ατυχής & παραλίγο να μας καταλάβουν. Έτσι αποφασίσαμε να μην πιέζουμε άλλο την τύχη μας & να παραμείνουμε στην απλή διασκέδαση. Μία μέρα γίναμε απρόσεκτοι & πήγαμε λίγο πιο μελλοντικά απ'ότι έπρεπε. Ο Χρήστος έπαθε εγκεφαλικό εκεί που καθόμασταν & προσπάθησα να μας επαναφέρω & τους δυο αλλά δεν μπορούσα μόνος μου. Οπότε ο Χρήστος έμεινε παράλυτος & πέθανε μέσα σε ένα μήνα. Με πενήντα χρόνια στην πλάτη σου απο το πουθενά δεν είναι παράξενο να αντιμετωπίζω & εγώ προβλήματα υγείας. Ελπίζω να ζήσω ένα χρόνο ακόμη, τόσο μου δίνουν οι γιατροί. Απλά θέλω να δω τον κόσμο να μεγαλώνει σιγά σιγά. Τώρα δεν βιάζομαι πλέον.