Στο λεωφορείο...

Όταν βρίσκομαι στο λεωφορείο & κάθομαι σε μία θέση, ως συνήθως δεν σηκώνομαι για να κάτσει κάποιος άλλος εκτός & αν μου το ζητήσει. Με αυτόν τον τρόπο πιστεύω ότι ο άλλος κέρδισε την θέση του. Όλο αυτό ξεκίνησε & ως ένα πείραμα απο την μεριά μου για να δω πόσοι απο τους συνεπιβαίνοντες έχουν την τόλμη & την απαραίτητη ευγένια να ζητήσουν την θέση απο κάποιον άλλο. Μέχρι σήμερα στις αμέτρητες φορές που χρησιμοποίησα το λεωφορείο δεν μου έτυχε ποτέ να μου ζητήσουν την θέση. Ίσως να έφταιγα εγώ, αλλά δεν παρατήρησα καμμία κίνηση & ως προς τους υπόλοιπους επιβάτες. Σήμερα όμως μπήκε μία κυρία η οποία αμέσως διεκδίκησε την θέση:"Θα μου δώσει κάποιος την θέση του για να κάτσω;" έτσι απλά & αόριστα. Ευτυχώς στεκόταν δίπλα μου. Άρπαξα την ευκαιρία, γιατί αυτό περίμενα τόσο καιρό & σηκώθηκα για να κάτσει. Ούτε ευχαριστώ, ούτε τίποτα. Καμμία λέξη απο το στόμα της! Μετά απο 2-3 στάσεις βρήκα μια άλλη θέση & έκατσα. Οπότε μετά απο λίγο με πλησιάζει μία γυναίκα & στέκεται δίπλα μου. Με την φόρα που είχα πάρει σηκώθηκα & έδωσα την θέση μου & σ'αυτή γιατί απ'ότι πρόσεξα ήταν έγκυος. Σκεφτόμουν λόιπόν σ'όλη την διαδρομή: Καλά κανένας δεν την πρόσεξε τέτοια κοιλιά! Που έχουμε φτάσει ως κοινωνία; Στην επόμενη στάση κατέβηκε η εν λόγω κυρία & εγώ προσέχοντας περισσότερο διαπίστωσα ότι δεν είχα να κάνω με έγκυο αλλά με μία κυρία με κάποια παραπανίσια κιλά... Δεν ξανασηκώνομαι για κανένα!