Έλα ρε...

Απλώνω το χέρι μου και αγγίζω τον ώμο του. Πριν προλάβει να γυρίσει αρχίζω. Έλα ρε Πάνο, που έχεις χαθεί; Με κοιτάει με απορία... Ζητάω συγγνώμη και προχωρώ πιο κάτω στον δρόμο. Στρίβω αριστερά στο στενάκι και ακουμπάω στον τοίχο για να σκεφτώ και να απολαύσω το συναίσθημα! Ηρεμώ λίγο και συνεχίζω παρακάτω.

Αυτή τη φορά φωνάζω απο μακριά και δείχνω έναν απέναντι μου. Πέτρο φιλαράκι! Τί γίνεται ρε συ; Με πλησιάζει και κοιτάει και πίσω του. Τον πλησιάζω, ζητάω συγγνώμη και φεύγω. Ακολουθώ τον δρόμο παρακάτω και κάθομαι σε ένα παγκάκι. Τα χέρια στο πρόσωπο και ξεσπάω σε γέλια...

Κοιτάω προσεκτικά τον κόσμο που με προσπερνάει. Περνάει απο μπροστά μου μία κοπέλα με λευκό φουστανάκι, αυτά τα κοντά της μοδός που είναι και σούπερ ουάου. Μαρία! Φωνάζω χωρίς να γυρίσει. Σηκώνομαι και την ακολουθώ. Ξαναφωνάζω... τίποτα, κοιτάει βιτρίνες. Πολύ ωραία τα πάει. Τρίτη φορά, γυρνάει. Άααα συγγνώμη, σε πέρασα για μία γνωστή μου. Ποτέ δεν λέω φίλη/φίλος. Εϊναι πολύ προσωπικό και μας φέρνει πολύ πιο κοντά, πράγμα που δεν επιθυμώ.

Γυρνάω και συνεχίζω στην αντίθετη κατεύθυνση. Απλώνω το χέρι και φωνάζω, Γιάννη! Γυρνάει ο Γιάννης... Τώρα γιατί με ξενέρωσε ο μαλάκας!